Opinia na temat książki Busz po polsku

"Nie wolno wrastać w tkankę żadnego kolektywu, dawać się oplatać siecią zależności, w której zaczyna się pokornieć i sądzić, że tak już musi pozostać."

"Nie muszą liczyć się z opinią i dlatego opinia nie może ich znieść. Nie ma na nich sankcji, bo w gruncie rzeczy na niczym im nie zależy. Nie wnoszą żadnych wartości, a przecież zagrażają wartościom istniejącym".

„Busz po polsku” to pierwszy zbiór reportaży Kapuścińskiego. I, mam wrażenie, trochę to czuć, ale już dosyć wyraźnie rysuje się w nich Kapuściński, jakiego znamy z późniejszej twórczości. Precyzja języka, doskonałe oko (i ucho) obserwatora, ironia oraz „trafianie w dziesiątkę” w wyciąganiu na wierzch wszelkich absurdów i niedorzeczności.

To zbiór reportaży o ludziach polskiej prowincji lat 50. i 60, ale i nawiązanie do wspomnień wojennych, bo „każdy kto przeżył wojnę, nosi ją w sobie do końca życia”. Reportaże cechuje trafne uchwycenie rzeczywistości, z jej zacofaniem, marazmem, biedą poprzez przybliżenie losu jednostki. Mamy tu całą galerię bohaterów, przedstawicieli różnorodnych środowisk: robotnicy, studenci, menele, rolnicy, wiejskie kobiety, sportowcy….

Niesamowity jest tytułowy reportaż, ukazujący niemożność wyjaśnienia obcokrajowcowi, czym jest Polska, fantastyczny jest kawałek o uciekających Niemkach, cudownie aktualna w ludzkiej mentalności jest opowieść o rzeźbiarzu i modelce.