Byłam partnerką hazardzisty

Agnieszka po rozwodzie zostaje sama z dwójką dzieci. Mieszka blisko rodziców, na codzień korzystając z ich pomocy. Intensywnie poszukuje szczęścia na portalach randkowych.
Po kilku znajomościach w końcu trafia na Krzysztofa. Z internetu przenoszą swoją relację w realny świat. Zapowiada się idealnie. On jest cudowny, opiekuńczy, sprawia jej prezenty.
Karty odkrywają się z czasem. I to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Bowiem okazuje się, że Krzysztof jest hazardzistą, zupełnie nie radzącym sobie ze swoim uzależnieniem.
Ich związek trwał dziesięć lat. Pojawiło się kolejne dziecko, a długi tylko narastały. Chwilówki, komornicy, w końcu mafia. Wszyscy upominali się o zwrot pieniędzy.
Byłam bardzo ciekawa tego tytułu. Domyślam się, że życie z hazardzistą jest tak ciężkie jak z każdym uzależnionym, ale też bardzo kosztowne. Jednak sposób w jaki została przedstawiona ta historia totalnie mnie nie przekonał. Bohaterowie irytowali mnie do granic swoimi zachowaniami. Dialogi między nimi najpierw wzbudzały we mnie śmiech, by z czasem okazać się mocno żenującymi. Zupełnie nie rozumiem postępowania głównej bohaterki, która przez dziesięć lat żyła z klapkami na oczach. I nawet jeśli udało jej się skonfrontować z partnerem to koniec końców robiła maślane oczka na jego ckliwe teksty.
Pocieszające jest, że w ostateczności Agnieszka postanowiła zawalczyć o siebie i przede wszystkim o swoje dzieci.

Agnieszka jest po nieudanym małżeństwie. Mieszka z rodzicami w jednym domu (jednak tak jakby ma w nim zrobione osobne mieszkanie), wychowuje dwójkę swoich dzieci. Może jej życie nie jest cudowne, jednak jest dość ułożone. Dom, praca, dzieci i wieczory przed komputerem – to jej codzienność.
Kobieta jest zarejestrowana na portalach randkowych. Na jednym z nich poznaje Krzysztofa. Mężczyzna niedawno wrócił do Polski, przez wiele lat pracował w Anglii. Im bliżej się poznają, tym Agnieszka ma o nim lepsze zdanie. Jest dla niej opiekuńczy, kochany, szczodry, a także nie unika jej dzieci, a wręcz przeciwnie, widać, że z przyjemnością spędza z nimi czas. Kobieta czuje się jak w bajce, niestety ona się kończy szybciej, niż mogłaby się spodziewać. Pierwsze dziwne zachowania, pierwsze prośby o pożyczenie pieniędzy, pierwsze odkryte długi. Krzysztof, jak się okazuje, ma problem z hazardem i to niemały. Jak będzie wyglądać życie przy boku hazardzisty? Czy kobieta sobie poradzi? Czy mężczyzna pokona nałóg?

Hazard jest takim samym nałogiem jak każdy inny, jednak jego ciężej wykryć. Życie z taką osobą nie jest łatwe, a wręcz przeciwnie, jest pełne bólu, strachu, pytań pozostawionych bez odpowiedzi.
Historia Agnieszki mnie się podobała. Była ciekawa, niebanalna, a podczas czytania wywoływała emocje. Akcja nie jest bardzo szybka, jednak moim zdaniem dość dobrze poprowadzona, a niektóre jej zwroty mnie zaskoczyły.

Główną bohaterką jest Agnieszka, kobieta po przejś...

Zacznę od tego, że do przeczytania tej książki zachęcił mnie tytuł. Byłam ogromnie ciekawa tej historii, więc przysiadłam z wielkim entuzjazmem do niej. No nie do końca mnie pochłonęła, spodziewałam się może czegoś lepszego, ale nie twierdzę, że była to zła lektura. Ma swoje pozytywy jak każda książka i napewno jakieś znajdziecie.

Zaczynając czytać czułam lekkie znudzenie, nawet trochę obawiałam się, że nie skończę tej książki. Nie chciałam się jednak poddawać tak łatwo i odłożyłam ją na jakiś czas, gdyż stwierdziłam, że może wzięłam ją w nieodpowiednim momencie i doszłam do wniosku, że chcę ją przeczytać całą, a wiedziałam że w tamtym czasie mogło mi się to nie udać. Każdej książce należy się druga szansa i każdej daję taką możliwość.

Udało mi się przeczytać całą. Oczywiście początek był dla mnie ciężki do przebrnięcia, ale środek miał już więcej do zaoferowania. Podeszłam z lekką głową do tej książki i nie analizowałam wszystkiego, co sprawiło, że miałam więcej przyjemności z czytania. Nie oczekiwałam już od niej ogromnych emocji. No może trochę... No dobra. Miałam nadzieję na coś więcej mimo wszystko i czekałam aż autorka mnie czymś zaskoczy. No niestety, nie poczułam nic co mogłoby uderzyć we mnie tak mocno, że szybciej zabiło by mi serce, a naprawdę tego chciałam.

Mimo wszystko, nie jest to zła książka. Absolutnie nie. Dałabym jej mocną szóstkę, gdyż po prostu oczekiwałam czegoś znacznie bardziej szczególnego, większej ilości emocji, zszar...