Nigdy nie mogłem przekonać się do Kubusia Puchatka i spółki zlokalizowanej w stumilowym lesie. Czytałem jako sześciolatek i nic nie pamiętam. Próbowałem w gimnazjum - bezskutecznie. Dorosłem, czy coś drgnęło? Ani na krok. Nie sięgnąłem po oryginał - zajrzałem do kontynuacji przygód prosiaczka i innych zwierząt. Nic na to nie poradzę, że lektura jest bezemocjonalna. Rozdziały podzielone na niedługie opowiadania, więc autor nie ma kiedy się rozpędzić. Brakuje tej historii werwa, równomiernego tempa, mocniejszego komizmu - jakoś inne opowieści dla dzieci potrafią robić błyskotliwe, nieprawdopodobne rzeczy, ale tutaj mamy zaprzeczenie zdejmowania blokad czy forsowania limitów. W porównaniu do przygód, żeby daleko nie szukać, pana Dolittle, to jest karykaturalna przepaść. Nie dość, że opowieści nie są jakoś szczególnie zainscenizowane, to jeszcze nie porywają, jak należy. Z początku byłem jeszcze zaaferowany, bo kłapouchy to intrygująca persona - pełna melancholijnych linijek, przepełniona nieszczęściem ludzi, którzy mądrością czynią sobie cierpienie. Ale wówczas, gdy pojawia się tygrysek - cała ta zabawa kumuluje się do jego psotliwych podskoków. Chyba pierwszy raz w tym roku czuję, że jakaś lektura dla najmłodszych sprawiła, że ledwo dobrnąłem do końca jej, niezdiagnozowanej, nijakiej, nienazwanej, wypłowiałej formy. Piąteczka za to, że sytuację ratuje Krzyś i kłapouszek.
Wzruszające, pełne liryzmu przygody Krzysia i jego przyjaciół – pluszowych zabawek – w Stumilowym Lesie. Obdarzone ludzkimi cechami charakteru zwierzątka śmieszą i bawią z jednej strony naiwnością,...
"Kubuś Puchatek" tak jak "Mały Książę" jest bajką filozoficzną. Zawsze byłam zakochana w tej opowieści tak jak moja Córka, której nieraz czytałam. Każdy czytający może utożsamić się z jakąś postacią. W tej książce najważniejsze są dialogi. Polecam "Tao Kubusia Puchatka" i "Te Prosiaczka".
Rozumiem, do czego dążysz. Natomiast jestem przeciwny czemuś takiemu. Zarówno ,,Mały książę'', jak i ,,Kubusia Puchatka'' traktuję jako zbyt poważne historyjki - w tym ,,Mały książę'' ma jeszcze jeden upierdliwy defekt. Jest pretensjonalny. A w dziecięcej literaturze jest to niedopuszczalne. Od razu wyczuwam fałsz i nietakt. Nie lubię chwalić czegoś tylko dlatego, że ma jakaś fanbazę i szerokie grono odbiorców. Nie po to zaglądam do dziecięcych historii, żeby autorzy zarzucali frazesami, banałami i truli o chorobach psychicznych. Dlatego chwaliłem wielokrotnie ,,Muminki'', bo mimo swojej dosyć wyraźnej powagi artystycznej nie traci z oczu przygody, potrafi docisnąć po postaciach, nie rezygnuje z humoru i nie ma tej pretensjonalności, która odrzucała mnie już za dzieciaka. Dlatego mogę sobie co nieco poczytać, jak widzą te powieści inni, ale miłośnikiem nie zostanę :)
Pracowałam w przedszkolu, czytywało się maluchom. Do naszych zadań należało wybrać taką opowieść, którą można kontynuować przynajmniej przez pół roku. Dawało się dzieciom 2 tytuły do wyboru i prawem większości z Puchatkiem wygrywały Muminki.
Drażni mnie wpajanie dzieciom filozoficznych wątków w bajkach, bo jednocześnie nakierowujemy je na coś co jest ukryte w kontekście zamiast pozwolić się im soczyście wgryź i przeżyć prawdziwą przygodę. Czasami patrząc na dorosłych odnoszę wrażenie, jakby zazdrościli maluchom naturalnej spontaniczności, brania rzeczywistości takiej jaką widzą, bez podtekstu, który tylko my dorośli jesteśmy w stanie dostrzec dzięki swojemu doświadczeniu, wieloletniemu rozmyślaniu na ważne tematy.
"Mały książę" mówi o podstawowych prawdach ważnych w życiu, tak jak i "Kubuś Puchatek". Oczywiście, że dziecko obiera zupełnie inaczej te opowieści niż dorosły i bawi się przygodami bohaterów, nie doszukując się podtekstów filozoficznych. Natomiast "Muminki" Tove Jansson, nie jakieś przeróbki, też jest bajką filozoficzną. Ja pierwszy raz czytałam Muminki na studiach, właśnie polecaną mnie, jako bajkę filozoficzną.
Poszedłbym jeszcze dalej, gdyż ,,Muminki'' traktują o jeszcze większych problemach niż sam Kubuś Puchatek. Ojciec mitoman, tajemnica okryta wokół włóczykija, którego tak na dobrą sprawę nie poznajemy w pełni, Mała Mi jest wieczną zazdrośnicą i atencjuszem w jednym. Buka to najsmutniejsza postać w historii - podobnie jak Kłapouszek w Kubusiu. No i przede wszystkim Muminki muszą niezmiernie toczyć bój z żywiołami. Odebrałem to jako zagrożony gatunek.
Doskonale rozumiem Twoje odczucia, bo są moimi. A jedyną postacią na plus w tej historii jest dla mnie Kłapouchy. Jako dzieciak uważałam bajkę o Puchatku (czy to w wersji literackiej czy filmowej) za najnudniejszą opowieść dla dzieci. A dziś z perspektywy tylu lat? uważam tak samo:P
Wspaniałe jest to, że akcja rozgrywa się w lesie. Lubię "Kubusia Puchatka" i "Chatkę Puchatka", ale wiem, że są i tacy, którzy te książki wręcz kochają. Ja jednak do nich nie należę.
/14eb1099-16e0-4ae8-941a-b5692abe1604/n/chatka-puchatka)
@KAMCIO370
