Ćpun

Właściwie chciałem ocenić to opowiadanie Burroughsa jako "przeciętne", bo nie ma tu żadnego zachwytu podczas czytania, ale bez wątpienia nie jest to przeciętny tekst - ani językowo, ani pod względem treści. Język utworu jest żywy, pełen słów z narkomańskiego żargonu (polskie tłumaczenie, choć dobre, trudno na podstawie słownictwa zakwalifikować do jakiegoś przedziału czasowego, co jednak wydaje się o tyle nieautentyczne, że jest to język, który podobnie jak wszelkie gwary środowiskowe, często się zmienia), niekiedy błyskotliwy w oddawaniu klimatu miejsc i charakteru opisywanych osób. Autor ma niewątpliwie dar obserwacji i posiadł umiejętność wyciągania rzeczy istotnych. Jest też w podziwu godny sposób przytomny i inteligentny, stara się badać swoje stany narkotyczne, i nawet jeśli w pewnych kwestiach się myli ('kokaina i marihuana w żaden sposób nie uzależniają'), to jednak taki dystans do własnego uzależnienia wśród narkomanów należy do wyjątków.

Nie możemy w pełni docenić osobowości, wiedzy i wykształcenia autora na podstawie tej książeczki, ponieważ - jak podkreślał to Allan Ginsberg w przedmowie do jednego z wydań "Ćpuna" - jest to autobiografia fragmentaryczna, obejmująca wyłącznie Burroughsa-narkomana. Dlatego pojawiająca się od czasu do czasu (na wyraźnie życzenie pierwszego wydawcy) postać żony wprowadza raczej zamęt w głowie czytelnika, który nie jest w stanie pojąć, co ona tam jeszcze robi...

Ciekawe, że już w latach 40ych autor sprawdził na sobie...

Nieco inne spojrzenie na nałóg. Nie jest to ckliwa historia ujęta w szablony jak wiele książek/filmów o narkomanii. "Ponura wizja codzienności" uzależnionego wydaje się trafnym określeniem. Warto przeczytać.

Początek zapowiadał się bardzo obiecujący i podobał mi się. Później jednak t fabuła wlokła się i wlokła. Z trudem dobrnęłam do końca.