Delikatna równowaga

Indie, 1975 rok. Premier Indira Gandhi wprowadza stan wyjątkowy. Tego samego dnia w wielkim mieście przecinają się ścieżki czterdziestoletniej wdowy, dwóch krawców i zagubionego studenta z prowincji. Wkrótce czwórkę życiowych rozbitków połączy walka o to, by na przekór uprzedzeniom społecznym, bezduszności władz i okrucieństwu losu zachować delikatną równowagę między nadzieją i rozpaczą.
Rohinton Mistry z talentem portretuje indyjskie realia, od smażenia ćapati i oględzin panny młodej po techniki żebrania i mord kastowy. Książka dla tych, którzy lubią zanurzyć się w dobrej opowieści i nie wychodzić z niej godzinami. A dla miłośników Indii - lektura obowiązkowa.

Delikatna równowaga między szczęściem a nieszczęściem, złem i dobrem, radością i smutkiem, bogactwem, a skrajnym ubóstwem.
Całe Indie to właśnie takie kontrasty. ścierają się tutaj na co dzień rzeczy całkowicie odmienne, a jednak udaje się zachować harmonię.
Nasi bohaterowie żyją w świecie w którym nowoczesność łączy się tutaj z tradycjami i starymi przesądami.
Świat tak barwny i różnorodny, że niemożnością wydawałoby się przedstawić to w jednej książce.Jednak autorowi udała się ta sztuka.
Smutna i urzekająca historia, która głęboko zapada w pamięci, a czytelnik długo pozostaje pod urokiem dopiero co odkrytej opowieści.
Polecam gorąco. Dziękuję Wydawnictwu Drzewo Babel za udostępnienie.

Nie przeczytałam i nie przeczytam do końca, stąd brak gwiazdek.
Swoje trzy grosze jednak wrzucę, wybaczcie.

"Delikatna równowaga" jest powieściową wersją tego, co czytam o Indiach w literaturze faktu - mamy w fabule system kastowy, mamy mnóstwo informacji o zwyczajach, mamy slumsy i opisy niewyobrażalnej nędzy. Są to co prawda Indie sprzed 40 lat, niemniej jednak wiem, że wszystkie okropności nie zniknęły z nadejściem XXI wieku. Życie ludzkie znaczy nadal niewiele i jeden zły ruch powoduje tragedię, nieodwracalne zakłócenie tytułowej równowagi. Przypomina mi fragment "Głodu" Caparrosa:
Bogactwo polega na tym, że człowiek ma różne możliwości, w razie czego może na coś liczyć, nie musi żyć wciąż o krok od katastrofy. Porusza się w szerszym obszarze, na którym jest nawet miejsce na potknięcie, i jeśli się potyka, to ma jakieś wyjście. Nędza to życie na krawędzi: potknięcie się jest równoznaczne z roztrzaskaniem.

Nie jest to zła książka, czyta się ją dobrze, ale ja wolę fakty od fikcji. Polecam ją tym, którzy mają na odwrót :)