Długi marsz w połowie meczu

Zaskoczenie in plus, duże zaskoczenie. Czytając pierwsze pozytywne opinie nie byłam przekonana. Przede wszystkim ten tytułowy mecz - akcja powieści toczy się w czasie meczu futbolu amerykańskiego rozgrywanego w Dniu Dziękczynienia. Zdecydowanie nie moje klimaty - nie rozumiem tej dyscypliny, nie podoba mi się wygląd graczy, ich zniekształcone sylwetki, nie potrafię zrozumieć tego bzika na punkcie graczy, to mnie zniechęcało. Ale opinie mówiły, że to nie o meczu i futbolu jest rzecz, a o współczesnej Ameryce, jej tańcu chocholim, o wojnie i łatwym patriotyzmie i stu innych kwestiach.

Na pierwszym planie mamy głównego bohatera, zaledwie 19-letniego żołnierza piechoty morskiej (to chyba sprzeczność sama w sobie?), który wykazał się wielką odwagą w czasie walki w Iraku, a ponieważ sama walka była nagrywana i transmitowana, nasz bohater Billy zyskał sławę i uznanie. Wraz ze swoja drużyną objeżdża USA w trasie nazwanej Tournee Zwycięstwa, żeby robić dobrą minę do złej obecności wojsk w Iraku, żeby rozniecić nadzieję na rychłe zwycięstwo i napompować poczucie dumy narodowej z 'naszych chłopaków'. Jeździ więc drużyna Bravo po miastach i miasteczkach, ściska ręce, uśmiecha się, wita i żegna tłumy, podpisuje zdjęcia i uśmiecha do kamer. A Billy obserwuje ten korowód, słucha jednostajnego bełkotu o denastymrześnia i wojniezteroryzmem i mu wszystko zgrzyta. Wielkie słowa, niskie motywy, pieniądzem przesiąknięte wszystko, sacrum zmieszane z profanum i sprzedane w budce z hotdogam...