Opinia na temat książki Dwadzieścia lat ciszy

Nie wiem jak u Was, ale u mnie w dzieciństwie słuchało się różnych historii, w tym o czarnej Wołdze, krążącej ulicami i porywającej dzieci 😱 I między innymi dlatego wybrałam tą książkę! Historie z dreszczykiem, napięciem i grozą... tak sobie wyobrażałam tą lekturę, zwłaszcza, że okładka i opis są fantastyczne.
I to tyle, jeśli chodzi o mój zachwyt.

Niestety. Dla mnie, totalne rozczarowanie... może dlatego, że miałam bardzo duże oczekiwania?
Nie lubię pisać źle o książkach, bo rozumiem, to czyjaś praca, czas, poświęcenie.
Ale coś ewidentnie poszło nie tak... może tylko u mnie?!🤷‍♀️

Potencjał był. Ogromny! Początek książki naprawdę mnie wciągnął! Później już się dłużyło, nudziło. Styl taki sobie, wielokropek goni wielokropek. Dialogi czasem naciągane, niektóre można by pominąć. Plus za postacie, tak bardzo interesujące osobowości. Zupełnie różni, bardzo charakterystyczni i dobrze nakreśleni.

Hubert były wojskowy, Bogna od lat szukająca swojej zaginionej córki, Blacha uciekinier z psychiatryka i Niko, jedenastolatek z ojcem tyranem. Wszystkich łączy jedno. Czarna furgonetka!

Czy uda im się rozwiązać sprawę zaginięć dzieci w Raciborzu? Czy możliwe, że porywacz wrócił po dwudziestu latach? O co w tym wszystkim chodzi?

Bardzo mi przykro, mnie ta historia nie porwała, ale może Wam jednak się spodoba 😉