Dziady cz. V. Dziady, które nie spieprzają

Jestem po pierwszej rozgrywce i pewnie jeszcze wrócę do książki. Była to moja pierwsza gra paragrafowa. Na początku myślałam, że się nie polubimy, denerwowało mnie ciągłe kartkowania stron, ale z czasem, jak wtopiłam się w historię, to popłynęłam. Z pewnością to zasługa tematu i klimatu, jaki wytworzył autor. Zabawny, z żartem, przeznaczony dla miłośników Adama M. Ciekawa propozycja na dłuższy wolny wieczór.

Spotkanie z Mickiewiczem w 2021? A dlaczego nie 😊

Guślarz został zamordowany i pochowany trzy niedziele temu, jednak niektórzy mieszkańcy wsi wciąż widzą go chadzającego między domami. I to my musimy zbadać tę sprawę.

Nie wiem czy znacie gry/książki paragrafowe. To trochę taka książka, o której fabule decydujemy sami. To od naszych wyborów zależy do którego paragrafu zostaniemy odesłani, a co za tym idzie, które zakończenie przyjdzie nam w udziale. Można powiedzieć, że to coś na kształt Escape roomu, albo fabularnej gry komputerowej, ale w książce.

Ja do Dziadów zasiadłam na chwilkę. Skończyło się na tym, że zagrałam dwoma postaciami, a na zegarku wybiła północ. Nie mogłam się oderwać! To było tak wciągające, że głowa puchnie! A do tego zabawne i bardzo w klimacie mickiewiczowskiego dzieła. Autorowi udało się połączyć współczesny język i żarty z ówczesnym klimatem - ja jestem pod niemałym wrażeniem 😊

Dla kogoś, kto nie zna takich książek czy gier, to będzie nie lada gratka. Coś nowego, bardzo odprężającego i zaskakującego. Dla gracza doświadczonego to również dobry wybór. Ja jestem uzależniona od planszówek. Mam ich w domu ponad 100 i między innymi mam gry paragrafowe. Dlatego tu również autorowi kłaniam się nisko, bo i wymagającego graczo-czytelnika usatysfakcjonował 👏🏻

To co? Czujecie się namówieni?

Gorąco polecam n...

Uwielbiam paragrafówki. Im bardziej rozbudowane, tym lepiej. Książka „Dziady V. Dziady, które nie spieprzają” to właśnie jedna z takich paragrafówek. Znajdziecie w niej ponad 500 (521 gwoli ścisłości) paragrafów, podzielonych na cztery rozdziały. To caaaałe mnóstwo możliwych ścieżek, a każda z nich otwiera nowe rozwiązania fabularne i drogi do zupełnie nowych zakończeń. Robi wrażenie, prawda?

Na uwagę zasługuje też z pewnością humor autora. I nie mam tu na myśli Mickiewicza. Mikołaj Kołyszko miał chyba większy wkład w tę książkę – chociaż... co ja tam mogę wiedzieć. W każdym razie cała historia napisana jest z humorem i luzem, co sugeruje, że Mickiewicz rzeczywiście nie miał z nią wiele wspólnego.

Ale przejdźmy do najważniejszego: rozgrywka. Sporym atutem tej książki jest fakt, że możemy wcielić się w jednego z czterech bohaterów. Dzięki temu przy kolejnej rozgrywce można wybrać inną postać i zacząć zabawę od samego początku. Każda postać ma nieco inne statystyki, co – nie jakoś bardzo znacząco, ale jednak – wpływa na przebieg gry. Dla osób nielubiących gier z elementami losowymi autor wprowadził też tryb „bez użycia kostki”. Ale co to za gra bez dreszczyku emocji?

Powiem wam, że generalnie nie ma znaczenia, czy wolicie Słowackiego, czy jednak Mickiewicza. I czy Dziady były jednym z waszych największych szkolnych koszmarów (moim były), czy świetnie się bawiliście przy przygodach Konrada. „Dziady V” spodobają wam się na pewno – szczególnie jeśli...