Dzieci duchy. Ofiary represji Himmlera

 O zamachu na Hitlera w Wilczym Szańcu dokonanym 20 lipca 1944 roku przez Clausa von Stauffenberga i Wernera von Haeftna wszyscy interesujący się historią II wojny światowej wiedzą, ta książka opowiada o losach rodzin zamachowców. Sama autorka pisze, że polityka Hitlera i Himmlera, stosujących w tym przypadku odpowiedzialność zbiorową, była dziwna. Cześć osób było od razu straconych, część wywiezionych do obozów koncentracyjnych, a cześć puszczona wolno – jedno ich łączyło, całkowity zakaz rozmów, podawania swoich nazwisk i łączenia się w jakikolwiek sposób z tymi wydarzeniami – dzieci duchy. Ci, co ocaleli skazani byli na tułaczkę od obozu, do obozu, rozłąkę z dziećmi, niepewność dnia następnego, a pod koniec wojny morderczy marsz od Stutthof do Dachau i potem już po wyzwoleniu niepewność czy dzieci przeżyły. Książka ma pewną bazę jest to historia zamachu, związanych z nim wydarzeń historycznych – natomiast dodatkiem są listy, pamiętniki i wspomnienia spisane przez autorkę – wnuczkę jednego ze spiskowców Caesara von Hofackera. Opisy tego, co przeżyli dla nich były przerażające, chociaż byli traktowani, jako „więźniowie specjalni” o wiele lepiej niż inni, widać to właśnie w tych wspomnieniach – dopiero w ostatnich dniach wojny widzieli, że tak naprawdę mieli dużo szczęścia, że nie spotkało ich to, co miliony ludzi w Europie.