Dziewczyna, która wiosłowała w stronę tęczy

To książka krótka (czyli właśnie taka, jakie ostatnio lubię czytać) i fragmentaryczna. W głównej osi fabularnej bohaterka wypływa w morze łodzią swojego chłopaka (starszego o... 7 lat? przypomnijmy, że ona ma 16, więc to już mi się trochę nie podobało...) z zamiarem utopienia kartek z pamiętnika i... siebie. Pływa tak sobie i przywołuje różne sytuacje ze swojego życia. Uświadamia sobie pewne rzeczy, przewija galerię przyjaznych jej osób... I tak to leci.

Ja bardzo lubię takie strzępkowe powieści, więc byłam usatysfakcjonowana. Jak na lekturę, która pojawiła się na mojej wirtualnej półce praktycznie znikąd, prawie niczego sobą nie obiecując (mówię "prawie", bo obiecała ładną okładką, tytułem i tematyką – topienie pamiętnika w morzu #soflatreadsvibes, chociaż sama bym tak nie zrobiła).

Cytatów zaznaczyłam tylko parę, narracja trzecioosobowa zapewne dużo mi zepsuła. Za to dostałam kolejną potworzastą matkę :)
Nie jest to nic znakomitego, ale przyjemnie i ciekawie się czyta.