Dziewczyna w hiacyntowym błękicie

Susan Vreeland w swojej twórczości skupia się na malarstwie oraz ich twórcach. Bardzo plastyczne opisy, poetycki styl opowieści i konkretność - to są chyba najlepsze cechy w jej książkach. Pomimo swojego niewinnego formatu poznajemy historię kilku pokoleń ludzi, którzy byli właścicielami pewnego portretu. Każdy rozdział dotyczy innej rodziny, ale wszystkie się ze sobą łączą.

Przyznam szczerze, że obrazy Vermeera otaczają mnie w każdym momencie, przez wszystkich uważane jako prawdziwe arcydzieła, we mnie jakoś nie wzbudzały tego zachwytu na tyle, by poznać biografię malarza oraz zadać sobie pytanie: co się działo z jego dorobkiem po śmierci? Poza arcydziełem "Dziewczyna z perłą" niewiele obrazów pamiętałam, bo osobiście nie interesowałam się sztuką i znam tylko kilka obrazów z podręczników do języka polskiego. Od niedawna wiem, że to był błąd. Kim byli kolejni właściciele obrazu? Przecież nie od razu pojawiły się w muzeach, zanim tam trafiły musiały przebyć długą drogę przez życie ludzi z różnych kast społecznych.

Bardzo mi się podobało skupienie na emocjach kobiet. Szczególnie zakończenie pełne goryczy, niespełnienia i emocjonalnego zawodu w kwestii swojego życia w wykonaniu córki malarza. Trudne dzieciństwo w domu pełnym równie nieszczęśliwych i głodnych dzieci, które nie miały zapewnionego poczucia bezpieczeństwa, zniszczone marzenia o byciu dziedzicem artyzmu ojca. I to wszystko dlatego, że urodziła się kobietą, których się nie szanuje i nie uczy cudown...