Dziewczyna z kamienicy. Czas nadziei

Wielkoposkie Pleschen, kamienica przy ulicy Gnieźnieńskiej, to miejsce akcji pierwszego tomu sagi historycznej. Poznajemy tu Irenę, która wyjeżdza za chlebem do Westfalii, pozostawiając pod opieką swojej matki małą córeczkę Helenę. Pozostali mieszkańcy stanowią niezwykłą mieszankę zarówno stylów życia, jak i wyznawanych wartości.
Widzimy także świat oczami Helenki, która ze względu na swoj wiek, nie rozumie tego co dzieje się wokół, a zwłaszcza tego gdzie zniknęła jej mama.
W tle życiowych wyborów mieszkańców toczy się wyjątkowo krwawa wojna, króra dotyka poszczególne rodziny, bowiem na wojnę idą ojcowie i synowie.
Niezwykłe w tej powieści jest na pewno to, że autorka często wplata słowa lub całe wyrażenia z gwary z tamtego regionu. Początkowo jest to spore utrudnienie podczas czytania, bo są one dosyć oryginalne, ale z upływem kartek daje to specyficzny koloryt i smaczek.

Autorka porywa nas do roku 1916, w którym poznajemy Irenę Kałużę. Dziewczyna nie miała szczęścia w miłości. Zaszła w ciążę, a jej ukochany, gdy się o tym dowiedział, zostawił ją. Urodziła córeczkę, której dała na imię Helenka. Opiekowała się nią i dbała o nią, ale nie potrafiła jej pokochać, ponieważ uważała, że przez nią jej Alfred ją zostawił. W domu pieniędzy brakowało na wszystko, więc Irena postanowiła opuścić swoją rodzinną miejscowość w poszukiwaniu chleba. A co się stało z malutką Heleną? Wychowuje ją babcia – Stefania, która była ubogą prasowaczką i chociaż kochała dziewczynkę, miała już dość tego, że córka nie wraca. Jak długo jeszcze nie będzie Ireny? I czy w ogóle wróci jeszcze po córkę? Przekonajcie się sami.

Akcja książki toczy się w Wielkopolsce na początku XX wieku- w kamienicy na ulicy Gnieźnieńskiej 10. Autorka skupia w tym miejscu tak różnych ludzi, pokazując w ten sposób ówczesne społeczeństwo. Od bogatych właścicieli kamienicy, biedaków, po rodzinę żydowską i szewca. Chociaż przekrój przez mieszkańców kamienicy jest tak różnorodny to wszyscy mieli jeden cel: starali się przetrwać wojnę i choroby. Ale również starają się żyć normalnie i zaznać w swoim życiu trochę szczęścia i miłości. Czy udało się im to?

Autorka świetnie przedstawia życie zwykłych ludzi, którym przyszło żyć w czasie krwawej wojny. Bohaterowie zarówno pierwszo jak i drugo planowi, zostali bardzo dobrze wykreowani dzięki czemu myślę, że Pani Dagm...

Pierwszy tom porywającej sagi historycznej porównywanej do Stulecia winnych.
Powieść o zwykłych ludziach, którzy w przededniu Powstania Wielkopolskiego, żyli, cierpieli, kochali i budowali podwaliny rodzącej się Drugiej Rzeczypospolitej.

Historia zaczyna się w 1916 roku, gdy Irena postanawia zostawić swoją trzyletnią córkę z babcią, a sama wyjeżdżą za pracą. Jej córka Helenka była owocem zakazanego romansu z pruskim żołnierzem.
Dziewczynka zostaje ze swoją babcią Adelą w kamienicy przy Gnieźnieńskiej.
Wychowuje się w otoczeniu wszystkich mieszkańców, którzy stanowią ciekawa mieszankę ludzi, mamy tutaj m.in. ubogą ziemiankę, właścicielkę kamienicy, żydowską rodzinę, szewca i prawnika.
Tu toczy się zarówno zwyczajne życie, jak i walka o byt. Radość przeplata się ze smutkami, wydarzenia historyczne z codzienną egzystencją. Pomimo postępującej germanizacji, mieszkańcy posługują się gwarą poznańską co jest ciekawym urozmaiceniem powieści.

Moment, gdy kobiety żegnały się na stacji stanowi jedyne wspomnienie rodzicielki, które Helenka jest w stanie przywołać w pamięci.
"Helena miała tylko jedno wyraźne wspomnienie matki. Większość innych wyparowała w odmętach amnezji dziecięcej, błogiego czasu wczesnego dzieciństwa, z którego pamięta się migawki, czasem jakiś zapach i nic więcej."

Język powieści naszpikowany jest gwarą poznańską.
Jak na początek sagi książka zapowiada się naprawdę ciekawie. Jest przyjemna i łatwa w czytaniu. Au...

"Dziewczyna z kamienicy" to pierwszy tom cyklu "Czas nadziei".
Do tego jest to debiut, a te jak wiecie uwielbiam.

Luty 1916 rok.
Dwudziestoletnia Irena wyjeżdża za chlebem z rodzinnego Pleschen do Westfalii.
Zostawia swoją trzyletnia córeczkę Helenkę z babcią, która jest biedną prasowaczką bielizny.
Helenka jest nieślubnym dzieckiem że związku z pruskim oficerem.
Na świecie trwa wojna, a życie w kamienicy przy Gnieźnieńskiej 10 toczy się swoim rytmem, gdzie walka o byt, sprzeciw wobec germanizacji, dramaty, choroby przeplatają się z drobnymi radościami, miłością, ludzką życzliwością.
Spotkamy tu bogatych właścicieli kamienicy, rodzinę żydowską, zubożałą ziemiankę, szewca czy aplikanta.
Autorka przenosi nas do kamienicy, w której czujemy się jak u siebie, mamy wrażenie, że znamy tych wszystkich ludzi.
Wsiąkamy w klimat czasu, gdzie ludzie stoją u progu powstania wielkopolskiego.
Wszyscy tu mieszkający są jak rodzina, która wzajemnie sobie pomaga, wspiera się, spędza czas.
Oj gdzie ta ludzka, bezinteresowna życzliwość? Mam wrażenie, że gdzieś zniknęła bezpowrotnie.
Autorka stworzyła świetną fikcyjną historię, ale niektóre wydarzenia opiera o prawdziwe zdarzenia i prawdziwych ludzi.
Sama wspomina, że wiele sytuacji z książki się wydarzyło, a kamienica przy Gnieźnieńskiej 10 to dzisiejsza ulica Daszyńskiego.
Ta powieść wciągnęła mnie całkowicie wszystkim.
Jak tak wygląda debiut to pragnę jak najszybciej poznać ...

Dawno temu życie nie było proste. Współcześnie nie doceniamy mnogości ułatwień, usprawnień i mechanizacji. Codzienność przynosiła trudy, w szczególności dla kobiet o niskim statusie. I o tym jest ta książka. Na początku wspomnę, że to debiut, wynikajacy z potrzeby spisania historii swojej rodziny. Bo powieść jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.

Ta książka jest bardzo zwyczajna. Opowiada pewną historię, bez przesadnych zwrotów akcji, bez dramatycznych wydarzeń, bez wybuchających emocji. Jednak w tej zwyczajności, okraszonej wielkopolską gwarą jest pewien urok. Bardziej to powieść historyczna, niż nawet obyczajowa. Bohaterki walczą z trudami swoich czasów, konwenansami i normami społecznymi. W oddali majaczy wizja I wojny światowej, która nie nastraja optymizmem. Opowieść toczy się powoli, jakby opowiadana przez strudzonego obserwatora wydarzeń. Jakbyśmy mogli posłuchać babci, która próbuje pokazać nam jak wyglądało jej codzienne życie.

Chyba moje oczekiwania co do tej powieści były większe, chciałam emocji i wydarzeń rozdzierających serce. Tutaj tego nie ma, jednak dalej to powieść godna uwagi, chociaż trzeba do niej podejść z innym nastawieniem.

Świetny obraz Wielkopolski z początków XX wieku. Polecam!