Enter Night: Metallica. Biografia

Metallica.

Zespół obrośnięty legendą, od lat pod ostrzałem piór i obiektywów. A oni dalej potrafią skopać tyłki i to jest MOC.

Nie jestem pod wielkim wrażeniem książki Wall'a. Nie do końca podzielam jego opinię na temat zespołu, płyt czy konkretnych utworów. Oczywiście doceniam pracę, którą włożył w napisanie tej biografii, dlatego ocenia jest tak wysoka, ale pewne rzeczy są dla mnie niewybaczalne. To dlatego "Enter Night" długo była pierwszą i jedyną biografią Metalliki, z którą się zapoznałam. Dlaczego jedyną? Przecież uwielbiam Metallikę. Przyczyna jest prosta - mam uczulenie na... gadanie głupot. Biografia była dla mnie znośna do momentu, w którym dotrzemy do "Load", a później zaczyna się standardowo: jak oni mogli ściąć włosy, pomalować oczy, nagrać takie płyty, S&M to gówno, sprzedali się.

Pieprzyć to! Zrobili co chcieli i tyle. Jakby każdy artysta oglądał się wyłącznie na oczekiwania fanów, to nie byłby artystą tylko rzemieślnikiem. Wielcy panowie dziennikarze muzyczni dowalają się do wszystkiego siedząc przed swoimi komputerami, a ja chodzę na koncerty, na których nadal czuję to, co mnie do Metalliki przyciągnęło. A na S&M2 mam już bilety. I będę się dobrze bawić.

Metallica to nie tylko marka i wcale nie trzeba było "Some Kind of Monster", żeby zobaczyć tam zwykłych, może momentami zagubionych, ludzi.

Bogata w szczegóły biografia kapeli, która ciągle gromadzi tłumy na koncertach.
Autor dużo miejsca poświęcam Cliffowi Burtonowi, tragicznie zmarłemu basiście zespołu, który "na swój sposób był liderem zespołu".
Lars i James "traktowali go jako osobę, której zawsze można było się poradzić".

Dzięki książce można zanurzyć się w życiu zespołu i jego muzyków. Dowiemy się z niej dlaczego Lars uważa, że nie miał po słynnym ojcu talentu do tenisa i dlaczego założył heavy metalowy zespół.

W książce jest wiele fragmentów związanych z innymi zespołami, fajnie jest podana ewolucja gatunku ciężkiego grania, że Metallica chciała być jak Iron Maiden dla swojego pokolenia, Iron Maiden chciał być jak Deep Purple, a Deep Purple?

Z książki dowiemy się dlaczego utworem otwierającym ich koncerty jest muzyka Enrico Moriccone z fragmentem filmu ""The Good, the Bad and the Ugly".

Na tym zakończę bo wyłapywanie i wpisywanie wszystkich ciekawostek zajęło by mi zbyt wiele godzin. Pewnie jeszcze coś znajdę i dopiszę.

Pozycję polecam fanom metalu.