Epopeja o wojnie punickiej. Tom 2

Syliusz Italikus (Tiberius Catius Asconius Silius Italicus) żył w latach ok. 25-35-101. Urodził się w rodzinie arystokratycznej pochodzącej, jak się przypuszcza, z północnej Italii. W roku 68 za rządów Nerona piastował urząd konsula, a prawdopodobnie w roku 77 był prokonsulem prowincji Azji. W roku 68 za rządów Nerona piastował urząd konsula, a prawdopodobnie w roku 77 był prokonsulem prowincji Azji. Po roku 77 wycofał się z czynnej działalności politycznej i i zajął się wyłącznie twórczością poetycką. Jedynym zachowanym jego dziełem jest poemat Punica (Epopeja o wojnie punickiej). W siedemnastu księgach Syliusz przedstawił poetycki obraz wydarzeń z przełomowych dla historii Rzymu i Kartaginy czasów drugiej wojny punickiej (218-201 p.n.e). Poetycką wersję tej wojny oparł Syliusz na lekturze wielkich poprzedników, zwłaszcza Wergiliusza i Liwiusza, ale niejednokrotnie wykazał się także oryginalnością inwencją literacką. Pliniusz Młodszy wyżej cenił jego pracowitość niż talent, ale poeta Marcjalis wypowiadał się o nim z wielką atencją. Prezentowany wstęp, przekład i przypisy do ksiąg X-XVII eposu wpisują się w ożywione w ostatnich latach studia na literaturą rzymską czasów Flawiuszy (69-96), szczególnie nad epiką.