Opinia na temat książki Harry Potter and Prisoner of Azkaban

Spoilery.

Część na pewno lepsza od poprzedniej, ciekawsza, mroczniejsza, ale to, jak denerwujący się stają bohaterowie (a przynajmniej ich większość) przez większą część historii zdecydowanie przebija poprzednie dwie części. Nagle stają się wybitnie zarozumiali i pozbawieni empatii. Snape dalej terroryzuje uczniów i nikogo to nie obchodzi, Malfoy pojawia się w tej historii tylko po to, żeby irytować czytelnika po czym znika i sytuacja się powtarza, a Harry twierdzi, że jak trzykrotnie przetrwał spotkanie z Voldemortem, to nie jest bezbronny. To nie tak, że za pierwszym razem nie był nieświadomym małym dzieckiem i życie uratowała mu matka, a za kolejnymi dwoma bez swoich przyjaciół, tiary i feniksa dawno by zginął. Pomijam to, jak lekkomyślnie się zachowywał, opuszczając zamek i słusznie słuchał pretensji Lupina i Snape’a.

Ale podoba mi się, jak Rowling kreowała całą tę otoczkę wokół Blacka i jak nas przekonywała, że to on jest mordercą i zdrajcą. Gdybym nie znała tej historii z filmów, uwierzyłabym, że jest winny i z niecierpliwością wyczekiwałabym sceny konfrontacji.

Moim problemem, i to dużym, z tą całą przygodą było to, że przez ponad połowę książki zastanawiałam się, co tu jest głównym wątkiem: ucieczka Blacka czy zdobycie pucharu quidditcha. Jeśli ktoś lubi wątki sportowe i interesują go te rozgrywki, to będzie zadowolony, ale ja nie lubię wątków sportowych, a te mecze mnie kompletnie nie interesowały i tylko rozwlekają i wydłużają całość. Nie mówiąc o tym, że najwyraźniej quidditch był dla bohaterów ważniejszy niż wszystko inne i pozbawiał ich jakiegoś cienia zdrowego rozsądku. Pada deszcz i Harry ma problem z okularami? Żaden nauczyciel nie wpadnie na pomysł, żeby od razu coś z tym zrobić, tylko robi to Hermiona (zawsze tak jest? Nawet, gdy byliby to inni gracze w okularach?). Zjawili się dementorzy? Żaden problem, gramy dalej, a wynik meczu akceptujemy (pojawia się Diggory i szacunek dla niego, bo tylko on się wydaje myśleć sprawiedliwie, mimo że wygrał). Zaletą było, że quidditch trochę zwiększył udział pozostałych dwóch domów, więc tym razem nie napiszę, że ‘’tylko są’’, ale szkoda, że jedynie w tym wątku.

W końcu Potter uczy się zaklęcia, i to nie byle jakiego, które potem wykorzystuje, więc można powiedzieć, że tym razem bardziej polegał na swoich umiejętnościach niż na szczęściu. Ale Wybitny Potter, który uczy się jakichkolwiek czarów dopiero od niecałych 3 lat, daje radę opanować bardzo zaawansowane zaklęcie (co jest podkreślone co najmniej 2 razy), z którymi mają problem dorośli czarodzieje. Czy ktoś jest zaskoczony? No ja też niespecjalnie.

Nie podobało mi się, jak Rowling rozegrała ten wątek z cofaniem czasu. W ogóle nie jestem fanką wykorzystywania tego wątku tylko po to, żeby naprawić coś z przeszłości, aby w teraźniejszości było już ok, a to jak pokazała to Rowling (czyli najwyraźniej co najmniej dwie pętle czasowe dziejące się jednocześnie bez czystego efektu motyla), rodzi nam w głowie nagle bardzo wiele pytań. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej bez sensu mi się to wydaje. Wynika z tego, że ta pętla czasowa na dłuższą metę nigdy się nie kończy.

Ale końcówka książki była naprawdę ciekawa i czytałam ją z zainteresowaniem. Jestem zadowolona, że dostajemy jakieś urywki z przeszłości bohaterów i dowiadujemy się, o co chodziło z tym uratowaniem życia Severusowi, o czym Dumbledore mówił w części pierwszej, jeśli dobrze pamiętam. Chociaż wiem, że pewnie dla niektórych ten moment na taką historię nie był może do końca odpowiedni.

Podsumowując: gdyby nie ten quidditch, rozwlekający całą historię, wybitnie irytujący tutaj bohaterowie i ten dziwnie rozegrany, i chyba niezbyt przemyślany, wątek czasowy, byłaby lepsza ocena.