Historia mojej twarzy

Tematem tej powieści są dwa momenty z życia jej bohaterki, Natalii. Pierwszy, z odległego dzieciństwa, rozgrywa się w 1968 roku. Trzynastolatka poznaje rodzinę Hernów, należących do luterańskiej sekty Envallistów, odrzucających jakiekolwiek imitacje - zdjęcia, obrazy, rysunki, telewizję, wzory na tapetach itp. Natalia ucieka z domu, wyjeżdżając razem z Hernami na spotkania religijne rozsianych po Wielkiej Brytanii członków zgromadzenia. Przechodzi inicjację seksualną, popada w konflikt z rówieśnikami, w końcu poznaje sekret Barbary Hern, która przechowuje fotografię swej przedwcześnie zmarłej córki. Mąż Barbary dowiaduje się o jej przewinieniu. Postanawia podpalić dom. Pech chce, że śpi w nim Natalia, która z pożaru wychodzi z oparzoną twarzą. Drugi wątek z życia głównej bohaterki rozgrywa się współcześnie. Dojrzała Natalia wyrusza do zagubionego na północnych krańcach Finlandii miasteczka, by poznać miejsce, w którym narodził się Envallism. Studiuje dokumenty, rozmawia z ludźmi, spotyka w końcu człowieka, który zamierza spędzić z nią resztę życia.