Opinia na temat książki I góry odpowiedziały echem

Khaled Hosseini ma wyjątkowy dar opowiadania i poruszania ludzkich serc. Po wybitnym „Chłopcu z latawcem” i bardzo dobrym „1000 wspaniałych słońc” - Afganistan w nowej odsłonie. „I góry odpowiedziały echem” najmniej z tych trzech powieści przypadły mi do gustu, ale i tak jest to książka wartościowa i wyjątkowa. Gdybym nie czytała wcześniejszych pozycji Khaleda - byłabym od razu zachwycona bez zastrzeżeń. A tak porównując zaczęłam wydziwiać: że za dużo wątków, postaci, że łatwo się pogubić, oczekiwałam, jak w „Chłopcu…” ciągłych zaskoczeń i zwrotów akcji. Minął tydzień, przetrawiłam lekturę, uwolniłam głowę od czepialstwa.

Książka jest świetna, choć zupełnie inna niż poprzednie. Autor miał taką koncepcję: 10 rozdziałów, 10 opowieści o życiu Afgańczyków i Afganek, 10 różnych narratorów. Głównym bohaterem powieści jest kraj i jego mieszkańcy oraz ich życie i losy na obczyźnie. Patrzymy na Afganistan oczami rdzennych Afgańczyków z różnych warstw społecznych, a więc z bardzo różnych punktów widzenia. Na ich perypetie, dramaty, odczucia, radości i smutki, marzenia, trudne decyzje. I z tych pojedynczych epizodów wyłania się prawdziwy obraz Afganistanu w XX wieku.

Na okrasę, ku refleksji i do rozstrzygnięcia ponadczasowe i ponadterytorialne dylematy. Czy podejmowanie drastycznych decyzji w imię dobra dziecka jest usprawiedliwione i jak daleko się można posunąć? Jak bardzo ważne jest poczucie własnej tożsamości i znajomości własnych korzeni? Nie ma co czekać na spełnienie, trzeba się z tym spieszyć, bo można nie zdążyć.

Wszystkie wątki, rozdziały i postaci są scalone dwiema postaciami - rozdzielonego w dzieciństwie rodzeństwa, Pari i Abdullaha. Historia ich rozłąki, życia, tęsknoty i poszukiwania to jednak niewielki wycinek tego, co dzieje się na stronach powieści. Za to bohaterowie każdego z 10 rozdziałów są w jakiś sposób z nimi związani lub zaangażowani w ich życie. To nie jest opowieść tylko o Pari i Abdullahu, to prawdziwa opowieść o Afganistanie.