Jad z mroku i słodyczy

Pierwszą część tej dylogii czytałam już jakiś czas temu, więc pamiętam ogólny zarys fabuły, ale wszystkie szczegóły wypadły mi już z głowy, dlatego największą trudnością podczas czytania „Jadu z mroku i słodyczy” okazały się dla mnie te skomplikowane nazwy przedmiotów, bogów, substancji itp. Ciężko było mi się znowu wkręcić w ten magiczny świat i przyznam, że momentami nie rozumiałam jego mechanizmów. Mam wrażenie, że to wszystko było w tej części bardziej skomplikowane niż w pierwszym tomie. Czasami mnie to frustrowało, ale momentami byłam naprawdę bardzo zaciekawiona, jak autorka poprowadzi fabułę i czy przewidziane przeze mnie zakończenie się ziści, bo mimo wszystko kibicowałam Ning i pomimo tych zawirowań czytało mi się tę książkę lekko i przyjemnie. Poznajemy tu dalsze losy Ning i Kang’a – pojawiło się u nich mnóstwo sprzecznych emocji, ale ich relacja to jedna z najlepszych rzeczy w tej książce.

Wszechobecne są tutaj gierki polityczne oraz zło pragnące przejąć władzę nad światem. Losy całego Królestwa leżą na barkach kilku bohaterów. Często tego typu motywy pojawiają się w książkach fantasy, ale tutaj były one oprawione w taką magiczną atmosferę parzenia herbatki i czerpania z niej mocy. Ta dylogia to czasami frustrująca, bardzo magiczna i ciekawa historia o władzy, przyjaźni oraz sile charakteru. Polecam jednak czytać obie części bez dłuższej przerwy pomiędzy tomami, bo te magiczne nazwy mogą wypaść wam z głowy, tak jak mi i będzie ciężko od no...