Kampania w Hiszpanii 1811-1812

Rok 1812 był przełomowy dla imperium stworzonego przez Napoleona I Bonaparte. W mroźnych ostępach Rosji rozpadła się Wielka Armia dowodzona osobiście przez cesarza. Większość z przeszło 600 tysięcy żołnierzy znalazła śmierć na terenach położonych na wschód od Niemna. W tym samym czasie trwająca od 1807 r. wojna na Półwyspie Iberyjskim wkraczała w decydująca fazę. Przez kilka lat Francuzi nie potrafili podporządkować sobie całkowicie Hiszpanii oraz Portugalii. Mieszkańcy tych krajów, wraz z angielskim korpusem ekspedycyjnym pod rozkazami lorda Wellingtona, nie mieli zamiaru składać broni przed dowódcami cesarskimi. Pomimo ponoszonych porażek nie pozwalali wyprzeć się z Portugalii, czy też niektórych hiszpańskich prowincji (Galicja, Murcja). Odwołanie części znajdujących się za Pirenejami wojsk na wyprawę do Rosji całkowicie zmieniło sytuację. Angielsko-portugalsko-hiszpańscy koalicjanci przeszli do kontrataku i rozpoczęli przejmowanie inicjatywy na froncie. Stoczona 22 lipca bitwa pod Salamanką stanowiła punkt zwrotny w zmaganiach na półwyspie i nawet jesienna ofensywa połączonych armii francuskich nie zdołała odwrócić losów wojny.

Celem niniejszej publikacji jest przybliżenie Czytelnikowi kampanii, która była pierwszym krokiem do wyparcia wojsk napoleońskich z Półwyspu Iberyjskiego. Obok wydarzeń składających się na główną część opracowania, książka ukazuje genezę interwencji cesarza ze Pirenejami oraz jej przebieg. Ponadto stara się udzielić odpowiedzi na pytanie: dlaczego Napoleonowi nie udało się przez kilka lat ujarzmić Iberyjczyków? W zamyśle autora stanowi ona uzupełnienie białej plamy w polskiej historiografii, jaką są dzieje walk na półwyspie, po opuszczeniu go przez oddziały polskie udające się na wyprawę rosyjską.

12 map