Opinia na temat książki Kiedy słońce nie wschodzi

Charlotte jest wybitnym pulmonologiem, która całe swoje życie podporządkowała pracy. Od momentu straty dziecka tylko sprawy zawodowe trzymają ją na powierzchni. Pomimo upływu lat nie jest w stanie pogodzić się z wydarzeniami, które zmieniły ją już bezpowrotnie. Niezrozumiana przez otoczenie już dawno odsunęła od siebie większość osób i tylko garstki bliskich nie zraża jej osobowość. Brak uśmiechu. Uderzająca w nią znienacka rozpacz. Ta kobieta cierpi każdego dnia od dekady i nie wydaje się, by cokolwiek mogło to zmienić.

Porter jest właścicielem dwóch restauracji, choć nie ma bladego pojęcia o gotowaniu. Samotnie wychowuje dwójkę dzieci, a jego syn mierzy się z poważnymi dolegliwościami zdrowotnymi. Ten mężczyzna odrzucił wszelkie sprawy prywatne na rzecz pracy i obowiązków związanych z wychowaniem potomków. Jednak gdy go poznajemy widzimy człowieka skorego do żartów, z uśmiechem na twarzy i niekończącymi się pokładami cierpliwości, walczącym z całych sił z przeciwnościami losu. Lecz, czy to jego prawdziwe oblicza, a może opanowana do perfekcji fasada dla reszty świata?

„Kiedy słońce nie wschodzi” to świetny pokaz mistrzowskich zdolności Aly Martinez co do grania czytelnikom na emocjach. W tej pozycji postawiła na dwie, okrutnie pokiereszowane przez życie postaci, które zgoła odmiennie radzą sobie ze swoim bólem. Mimo że problemy, z którymi się mierzą są różne i trudno je w jakikolwiek sposób porównywać, to dla każdego z nich kładą się one cieniem na każdym elemencie codzienności. I choć plot twist historii przewidziałam to nie przeszkodziło mi to w pełnym zaangażowaniu w czytaną historię. A to historia przepełniona bólem, traumą i mnóstwem emocji, niekoniecznie zrozumiałych dla postronnego obserwatora, a jednak osoby z nimi się zmagające miały do nich pełne prawo. Autorka świetnie pokazuje za pomocą kreowanych postaci, że każdy ma prawo do cierpienia w sposób dla niego odpowiedni i przez tak długi czas, jaki jest mu to potrzebne. Serc nie da się uleczyć ot tak, gdy wspomnienia i wyrzuty sumienia nawiedzają codziennie nasze dusze i świetnie ukazuje to ta książka. Natomiast sama relacja Portera i Charlotte jest wyjątkowa, bo stanowi swego rodzaju dopasowanie potrzaskanych kawałków serc w idealny, choć zupełnie niespodziewany sposób. Jedyne, czego żałuję to tego, że książka nie jest bardziej rozbudowana, natomiast mam nadzieję, że kolejny tom mi to zrekompensuje. Trudne tematy i nieoczekiwane zakręty fabuły? Aly Martinez jest w tym najlepsza i po prostu – po raz kolejny nie zawodzi.