Koncepcje bezpieczeństwa państw Europy Środkowej po 1989 roku

Książka ta podejmuje ważny problem rozwoju koncepcji bezpieczeństwa państw Europy Środkowej po zakończeniu zimnej wojny. Mianem Europy Środkowej określa się tu Bułgarię, Polskę, Republikę Czeską, Rumunię, Słowację i Węgry. Autorka dokonała analizy szczegółowych koncepcji bezpieczeństwa państw regionu: koncepcji współpracy subregionalnej, koncepcji paneuropejskich, koncepcji euroatlantyckich i koncepcji integracji europejskiej. Rozwój poszczególnych koncepcji odbywa się we wszystkich państwach regionu w sposób równoległy, można zatem wyróżnić fazy rozwoju, wspólne dla każdej z koncepcji: formułowania, rozbudowy i implementacji (bądź doprecyzowania, bądź sporów). Analizowane koncepcje nie są rozłączne (autonomiczne), lecz komplementarne, współzależne Różna jest natomiast intensywność i dynamika rozwoju każdej z nich. Koncepcje zapewniania bezpieczeństwa państw poprzez współpracę i/lub członkostwo w różnych instytucjach stwarzają możliwość artykułowania i realizacji interesów bezpieczeństwa tych państw na wielu forach, z których każde zajmuje się innymi aspektami bezpieczeństwa; wskazują też na nowe, postzimnowojenne pojmowanie bezpieczeństwa, zgodnie z jego szeroką definicją nie ograniczające się jedynie do wymiaru militarnego. Dla pełnego ukazania rozwoju koncepcji bezpieczeństwa państw Europy Środkowej w książce przedstawiono również zachodzącą po roku 1989 ewolucję koncepcji funkcjonowania i ról instytucji bezpieczeństwa europejskiego, tj. NATO, Unii Europejskiej, OBWE i struktur subregionalnych. Problem podejmowany w tej publikacji nie został jeszcze w pełni opracowany w literaturze przedmiotu, stąd wynika jej duża wartość jako bogatego źródła informacji. Książka ta służyć może tak studentom, jak i osobom zajmującym się problematyką bezpieczeństwa międzynarodowego w praktyce zawodowej: dyplomatom, urzędnikom, dziennikarzom, a także innym osobom zainteresowanym tymi kwestiami.