/o-1160851/n/krolestwa-karolingow-751-987)
Jak wyglądał ustrój państw Karolingów?
Jakie były korzenie tzw. renesansu karolińskiego?
Co spowodowało upadek imperium Karola Wielkiego?
Ceniona badaczka wczesnego średniowiecza, profesor Rosamond McKitterick, wykorzystując m.in. źródła paleograficzne i trudnodostępne rękopisy, w sposób kompleksowy przedstawia dzieje królestw frankijskich podczas panowania dynastii karolińskiej. Znakomicie ukazuje dynamiczną politykę prowadzoną przez kolejnych władców, zwłaszcza Karola Wielkiego, oraz towarzyszące jej aspekty społeczne, gospodarcze, prawne i kulturowe, demaskując przy tym wiele istniejących we współczesnej historiografii stereotypów i schematycznych interpretacji wydarzeń. Opisuje funkcjonowanie ówczesnych instytucji świeckich oraz rozwój organizacji kościelnej i monastycyzmu. Wiele miejsca poświęca nauce i kulturze tamtego okresu. Ciekawie przedstawia dzieje Normandii, Bretanii i Flandrii, a także kontakty państwa karolińskiego z Bizancjum i państwami Arabów.
Gdy w 768 r. dokonano podziału królestwa Pepina, nie dotyczył on Bawarii, która zachowała niezależność aż do czasów po podboju Sasów i Longobardów przez Karola Wielkiego. Wielką rolę w kolejnych działaniach Karola odegrały względy strategiczne związane z kontrolą alpejskich przełęczy, stanowiących przejścia do Italii.
Spiski i opór przeciwko Karolowi, tak w obrębie, jak i na zewnątrz jego królestwa sugerują, że położenie Karolingów wcale nie było bardzo bezpieczne, ani też nie cieszyli się oni pełnym poparciem, a owa utajona wrogość ujawniła się pełniej za panowania Ludwika Pobożnego. Potęga Karola Wielkiego była jednak tak znaczna, że był on w stanie stłumić wszelki opór przeciwko swej władzy i wykorzystać sukcesy do stworzenia ogromnego imperium.
Z tekstu
Jakie były korzenie tzw. renesansu karolińskiego?
Co spowodowało upadek imperium Karola Wielkiego?
Ceniona badaczka wczesnego średniowiecza, profesor Rosamond McKitterick, wykorzystując m.in. źródła paleograficzne i trudnodostępne rękopisy, w sposób kompleksowy przedstawia dzieje królestw frankijskich podczas panowania dynastii karolińskiej. Znakomicie ukazuje dynamiczną politykę prowadzoną przez kolejnych władców, zwłaszcza Karola Wielkiego, oraz towarzyszące jej aspekty społeczne, gospodarcze, prawne i kulturowe, demaskując przy tym wiele istniejących we współczesnej historiografii stereotypów i schematycznych interpretacji wydarzeń. Opisuje funkcjonowanie ówczesnych instytucji świeckich oraz rozwój organizacji kościelnej i monastycyzmu. Wiele miejsca poświęca nauce i kulturze tamtego okresu. Ciekawie przedstawia dzieje Normandii, Bretanii i Flandrii, a także kontakty państwa karolińskiego z Bizancjum i państwami Arabów.
Gdy w 768 r. dokonano podziału królestwa Pepina, nie dotyczył on Bawarii, która zachowała niezależność aż do czasów po podboju Sasów i Longobardów przez Karola Wielkiego. Wielką rolę w kolejnych działaniach Karola odegrały względy strategiczne związane z kontrolą alpejskich przełęczy, stanowiących przejścia do Italii.
Spiski i opór przeciwko Karolowi, tak w obrębie, jak i na zewnątrz jego królestwa sugerują, że położenie Karolingów wcale nie było bardzo bezpieczne, ani też nie cieszyli się oni pełnym poparciem, a owa utajona wrogość ujawniła się pełniej za panowania Ludwika Pobożnego. Potęga Karola Wielkiego była jednak tak znaczna, że był on w stanie stłumić wszelki opór przeciwko swej władzy i wykorzystać sukcesy do stworzenia ogromnego imperium.
Z tekstu
