Opinia na temat książki Krzycz po cichu, braciszku

Książka pozostawia odczucie powierzchownego potraktowania tematu i wyraźnie czułam, że jest przeznaczona dla młodszego czytelnika (czyli nie dla mnie). Książka mnie nie powaliła i chyba szybko o niej zapomnę, ale podejrzewam, że byłoby inaczej gdybym nigdy wcześniej nie spotkała w literaturze bohatera z zespołem Aspergera. Jakiś czas temu czytałam ‘W naszym domu’ Jodi Picoult i jeszcze długo po skończeniu książki wszystko siedziało w mojej głowie. Wtedy byłam pod ogromnym wrażeniem pracy jaką autorka włożyła w zapoznanie się ze światem ludzi z Aspergerem i ich najbliższych i było to wyraźnie czuć podczas czytania. ‘Krzycz po cichu’ nie jest tak dokładne i nie jest również pracą naukową, ale chyba nie takie było zadanie tej książki. Traktuję to jako zasygnalizowanie kwestii, o której wiele osób nie ma zielonego pojęcia. Książka jest przeznaczona dla młodzieży więc nie powinna zawierać przytłaczającej ilości informacji, bo stanie się niestrawna. Dla mnie, czytelnika w wieku lekko średnim, książka jest OK – jest tu próba pokazania z czym na co dzień zmagają się rodziny z Aspergerem, są namolni sąsiedzi, którzy (mówiąc delikatnie) nie są zbyt wyrozumiali i są nauczyciele, którzy nie wiedzieć czemu zachowują się jakby nie wiedzieli nic o tej dysfunkcji (nie wiem czy to poprawne sformułowanie), ale to chyba wciąż za mało, żeby lepiej zrozumieć ten temat.
p.s. Nie bardzo rozumiem skąd wzięła się taka ilość nagród – lekka przesada.