Księga Saladyna

Druga część pięcioksiągu Tariqa Aliego koncentruje się na walkach sułtana Saladyna z krzyżowcami w latach 1181-1193, z retrospektywami dotyczącymi głównie jego młodości. Powieść wydaje się żywsza, niż część pierwsza, bo i wydarzeń jest więcej - akcja obejmuje dłuższy odcinek czasowy.
Siłą rzeczy autor bierze stronę muzułmanów, ukazując krzyżowców jako barbarzyńców. Zresztą chrześcijańscy kronikarze z Bizancjum myśleli o nich to samo, więc coś zapewne jest na rzeczy. Nota bene krzyżowcy w dużej mierze zasłużyli sobie na niesławę, wyrzynając wszystkich mieszkańców Jerozolimy już podczas pierwszej wyprawy, co Arabowie pamiętają chrześcijanom, jak widać, do dziś. Jedynym sprawiedliwym wśród chrześcijan jest Rajmund z Trypolisu - słusznie zresztą, bo próbował żyć w pokoju z Saladynem. Oczywiście wojowników muzułmańskich cechuje rycerskość i honor, choć Ali przyznaje, że wielu drobnych władców grało na dwie strony, wojsko łatwo się zniechęcało a Kurdowie (z których wywodził się sam Saladyn), aczkolwiek waleczni, nie mieli żadnej dyscypliny. Postać sułtana, pierwszego wodza świata muzułmańskiego, który był w stanie zjednoczyć pogrążonych w bratobójczych konfliktach współwyznawców, staje się nam po lekturze nieco bliższa. Co ciekawe, z powieści wynika, że sympatyzują z nim nie tylko Arabowie, lecz także Persowie, Egipcjanie, Kurdowie, a w jego armii przeciw krzyżowcom walczą nawet Żydzi i Koptowie... A jednak świat się zmienia, kiedy się rozejrzymy po scenie politycznej Bliskieg...