Łowca larw

Były agent służb specjalnych wkracza w świat intelektualistów, by odkryć pustkę ich funkcjonowania w paranoicznym państwie policyjnym. W tej wyrazistej powieści nikogo i niczego nie można być pewnym. Powieść Amira Tadż as-Sirra Łowca larw (oryg. صائد اليرقات), to historia Abdallaha Farfara, który postanawia zostać pisarzem. Farfar to może nie najlepszy pretendent do pozycji cenionego literata. To dawny agent służb specjalnych, zmuszony do przejścia na emeryturę po wypadku, wskutek którego stracił nogę. Nigdy w życiu nie przeczytał powieści, zaś jego najbliższym kontaktem ze środowiskiem literackim było donoszenie rządowi o wybrykach jego przedstawicieli. Jednak pomimo tych przeszkód jego życiową misją jest - zrodzone z nudów lub iluzji wielkości - napisanie powieści. W tym celu udaje się do kawiarni uczęszczanej tylko przez intelektualistów i dysydentów chcąc zbliżyć się do słynnego pisarza A.T., aby poznać sekrety jego rzemiosła. W ten sposób rozpoczyna się, wśród zwątpień i niepewności, polowanie na historię i bohaterów. Amir Tadż as-Sirr sporządza wyśmienity, ironiczny portret paranoi aparatu bezpieczeństwa państwa, które widzi zagrożenie wszędzie i usiłuje zadusić każdą przestrzeń wolności i kreatywności, szpiegując intymność obywateli i osadzając ich w więzieniach bez dochodzeń i procesów. Niemniej w oskarżeniu Taga Elsira nie ma żadnego patetyzmu. Sarkazm i ironia obnażają głupotę reżimu, który boi się nawet własnego cienia. Ta powieść to także słodko-gorzka satyra na świat intelektualistów. W książce o bardzo małych rozmiarach (148 stron w oryginale arabskim) autor zawarł tak wiele zagadnień i problemów, że czynią one z niej wielką powieść. Fikcja literacka w świadomości byłego agenta wciąż miesza się z tropami prowadzącymi do podejrzanych. W jaki sposób napisać powieść, odcinając się od dotychczasowych nawyków? Czy istnieje możliwość pogodzenia kurczowego trzymania się przyzwyczajeń z kompulsywnym poszukiwaniem nowych bodźców i doświadczeń? Wszystko i tak skryte jest w mroku opresyjnego państwa, które wszystko widzi, wszystko analizuje, wyciąga konsekwencje i z maniakalnym uporem tropi każdy przejaw samostanowienia w życiu. Łowca larw to niepokojąca i dwuznaczna proza, w której stale czujemy się obserwowani (...). To także książka o samotności, którą trudno znieść, gdy do czegoś się nie przynależy.