Łowcy mamutów. Cykl: Dzieci Ziemi

Wciągająca opowieść o życiu ludzi pierwotnych zmieniła się już całkiem w ckliwe romansidło. O Doni! Jak można było to tak zepsuć?

Jondalar i jego towarzyszka Ayla postanowili wyruszyć ze swojej doliny. Niewybaczalne! Moim marzeniem jest zamieszkanie w takiej opuszczonej dolinie, a oni bezczelnie zabrali manatki i postanowili pójść znaleźć innych ludzi. Przecież było wiadomo, że to nie jest dobry pomysł. Oczywiście życie z innymi ludźmi przyniosło im wiele kłopotów i niespodzianek, a mi nawet na sekundę ich nie było żal - jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz.

Wracając do samej opowieści - momentami nie mogłam już znieść tych sercowych problemów głównych bohaterów. Symptomy tego dramatu zauważalne były już w poprzedniej części, ale miałam nadzieję, że może nie będzie tak źle. Było. Biadolenie Jondalara przyprawiało mnie o ból zębów :P A cała ta zwierzęca wręcz seksualność odrzucała mnie przez całą książkę, dla mnie te wszystkie "futrzane" sekscesy są zupełnie zbędne. Może dlatego, że nigdy nie przepadałam za erotykami. Wystawiam 6/10 ze względu na pozostałą część historii o życiu i przetrwaniu, bo to mi się podobało najbardziej.

to chyba moja ulubiona część, ale ciezkopowiedziec, bo wszystkie książki z tego cyklu są i były wspaniałe. Mozna sie bardzo dużo dowiedzieć, nauczyć, autorka skręca w treść prawdziwe wydarzenia jakie archeolodzy odkryli np dot. Szczatek ciała odkopanego przez archeologów... Po prostu to trzeba przeczytać.

Klimat zachowany, ale... Zdecydowanie za długa. Autorka powtarza w kółko te same rozterki bohaterów. Momentami czułem się jakbym oglądał serial brazylijski. Cała historia zmieściła by się spokojnie na 400 stronach, a dzięki temu zyskała by znacznie na dynamice. Odnoszę wrażenie, że każdy kolejny tom jest coraz słabszy. Chyba muszę odpocząć od Auel zanim sięgnę po kolejny tom.