Opinia na temat książki Medea z wyspy ognia

W moje ręce trafiła kolejna pięknie wydana powieść: twarda oprawa, piękna wyściółka i malowane brzegi. Mowa tu o „Medei z Wyspy Ognia” Magdaleny Knedler, w której poznajemy dalsze losy tytułowej bohaterki.

Mada ma dopiero dwadzieścia jeden lat, a przeszła w swym życiu więcej niż niejeden stary człowiek. Zaręczona z doktorem Horstem Lange dziewczyna, stara się zapomnieć o tragicznych wydarzeniach z przeszłości i konflikcie z byłym mężem Johannem. Jednak wezwany na pomoc przez przyjaciela Horst, wyrusza na front wschodni i słuch o nim ginie. Mada kolejny raz musi radzić sobie sama.

„Breslau coraz bardziej przypomniało wyspę ognia”, bowiem akcja powieści rozgrywa się w trakcie pierwszej wojny światowej w dzisiejszym Wrocławiu. Sporo tu nawiązań do greckich tragedii, gdzie często wybór dotyczył mniejszego lub większego złem, a jego efektem zawsze było cierpienie. Przed takimi wyborami staje nasza bohaterka, uroda to jej przekleństwo, wokół niej zawsze krążą mężczyźni, gotowi wesprzeć ją swym ramieniem lub wykorzystać. Jedynym z nich jest jej były mąż, który nigdy o niej nie zapomniał.
Czasy, w których przyszło jej żyć, nie sprzyjały nikomu, a zwłaszcza kobietom. To w dalszym ciągu świat mężczyzn, którzy uważali, że wszystko im się należy i wszystko mogą sobie wziąć. Mada pragnęła edukacji, pracy, godnego życia i samostanowienia. Chciała tego nie tylko dla siebie, lecz dla wszystkich kobiet i usilnie o to walczyła. To swoisty manifest o prawa kobiet, ale też szokujący obraz wojny i jej ponurych konsekwencji.