Na dyżurze

Literatura medyczna jest dla Was?

Chociaż moje zdolności i nauka nie poszła w medycznym kierunku, to od zawsze lubiłam medyczne seriale i z czasem książki. Więc kiedy tylko zauważę taką nowość skuszę się na literaturę medyczną.

Książka "Na dyżurze" to osobisty pamiętnik i droga jaką przeszła autorka, poczynając od dzieciństwa opowiada o swoim życiu, decyzjach i stawianiu czoła wszelkim postawionym poprzeczkom. Pokazuje jak decyzja o samotnym macierzyństwie nie skreśliła jej drugiego celu jakim był świat chirurgii. Autorka w sposób wyważony zaprezentowała swoje życie prywatne skupiając się bardziej na medycznych momentach.
Zbyt długie dyżury zabierały jej czas na wspólny czas z dzieckiem, opisuje w niej dyskryminację rasową i płciową, ciężkie i wspaniałe momenty ze swojej pracy, zawahania, potężną siłę i zaangażowanie jakie wkładała w całe swoje życie i otoczenie.

Szpital opiera się na specjalistach, na ich umiejętnościach i zaangażowaniu, oddaniu się dla pacjentów. Mimo złych i smutnych momentów, są te dobre dające nadzieję i radość. Ta historia jest naturalna, życiowa, poruszająca, prawdziwa.
Świetnie opisana, gdzie doświadczamy niezwykłych medycznych momentów, ale i poznajemy bliżej jej osobiste życie.
Gdyby nie tacy ludzie, którzy całkowicie poświęcają się dla innych, ale i są wtedy w pełni usatysfakcjonowani swoimi decyzjami są naprawdę wartościowymi ludźmi i widać jak praca jest dla nich ważna, a przede wszystkim powołanie.
...

W książce znalazłam ostrzeżenie, że osoby wrażliwe na krzywdę innych nie powinny po nią sięgać, gdyż niekiedy prawda z jaką przyszło się autorce zmierzyć jest zbyt brutalna. Przyznaję, teraz mogę stwierdzić, że to, co innych przeraża, u mnie odnajduje swoje zrozumienie. Otóż tak, to co tutaj znajdziemy jest momentami bardzo drastyczne. Lawirujemy tutaj między dorosłym życiem postaci, a jej przeszłością, gdzie sprawiedliwość nie bardzo miała swoje miejsce. Rozczulił mnie fakt, że postać bardzo kochała swoją mamę pomimo tego, że w większości nie mogła jej dorównać, gdyż sama matka wytykała jej błędy. Jednak uważała ją za kogoś mądrego, kto ulegał swoim pasjom i bardzo chciał osiągnąć idealność we wszystkim, gdzie sięgała jej obsesja. O historiach z ojcem, lepiej przeczytajcie sami. W czasie obecnym jest dorosłą kobietą chirurgiem. Dosyć często podkreśla zdania o samotności. Podaje jej różne przykłady. Choćby to, że podczas wezwań jest sama w domu. Czuje się samotna podczas podróży do szpitala oraz ukazuje samotność na stole operacyjnym, kiedy robi co może, by odratować życie młodych pacjentów, a oni odchodzą pomimo jej wysiłków. Często opisuje co komu było, jak bardzo ich obrażenia były rozległe i co robiła, by tylko ich wyniki się poprawiły. Jak nieraz przykro jej było, kiedy ludzie odchodzili i nic nie mogła zrobić. Przekazywanie ich bliskim tych przykrych wiadomości nie było łatwe. Nieraz miała ochotę rzucić to wszystko i móc odreagować jakoś tą złość i ból, które jej n...