Na dyżurze

Literatura medyczna jest dla Was?

Chociaż moje zdolności i nauka nie poszła w medycznym kierunku, to od zawsze lubiłam medyczne seriale i z czasem książki. Więc kiedy tylko zauważę taką nowość skuszę się na literaturę medyczną.

Książka "Na dyżurze" to osobisty pamiętnik i droga jaką przeszła autorka, poczynając od dzieciństwa opowiada o swoim życiu, decyzjach i stawianiu czoła wszelkim postawionym poprzeczkom. Pokazuje jak decyzja o samotnym macierzyństwie nie skreśliła jej drugiego celu jakim był świat chirurgii. Autorka w sposób wyważony zaprezentowała swoje życie prywatne skupiając się bardziej na medycznych momentach.
Zbyt długie dyżury zabierały jej czas na wspólny czas z dzieckiem, opisuje w niej dyskryminację rasową i płciową, ciężkie i wspaniałe momenty ze swojej pracy, zawahania, potężną siłę i zaangażowanie jakie wkładała w całe swoje życie i otoczenie.

Szpital opiera się na specjalistach, na ich umiejętnościach i zaangażowaniu, oddaniu się dla pacjentów. Mimo złych i smutnych momentów, są te dobre dające nadzieję i radość. Ta historia jest naturalna, życiowa, poruszająca, prawdziwa.
Świetnie opisana, gdzie doświadczamy niezwykłych medycznych momentów, ale i poznajemy bliżej jej osobiste życie.
Gdyby nie tacy ludzie, którzy całkowicie poświęcają się dla innych, ale i są wtedy w pełni usatysfakcjonowani swoimi decyzjami są naprawdę wartościowymi ludźmi i widać jak praca jest dla nich ważna, a przede wszystkim powołanie.
...

W książce znalazłam ostrzeżenie, że osoby wrażliwe na krzywdę innych nie powinny po nią sięgać, gdyż niekiedy prawda z jaką przyszło się autorce zmierzyć jest zbyt brutalna. Przyznaję, teraz mogę stwierdzić, że to, co innych przeraża, u mnie odnajduje swoje zrozumienie. Otóż tak, to co tutaj znajdziemy jest momentami bardzo drastyczne. Lawirujemy tutaj między dorosłym życiem postaci, a jej przeszłością, gdzie sprawiedliwość nie bardzo miała swoje miejsce. Rozczulił mnie fakt, że postać bardzo kochała swoją mamę pomimo tego, że w większości nie mogła jej dorównać, gdyż sama matka wytykała jej błędy. Jednak uważała ją za kogoś mądrego, kto ulegał swoim pasjom i bardzo chciał osiągnąć idealność we wszystkim, gdzie sięgała jej obsesja. O historiach z ojcem, lepiej przeczytajcie sami. W czasie obecnym jest dorosłą kobietą chirurgiem. Dosyć często podkreśla zdania o samotności. Podaje jej różne przykłady. Choćby to, że podczas wezwań jest sama w domu. Czuje się samotna podczas podróży do szpitala oraz ukazuje samotność na stole operacyjnym, kiedy robi co może, by odratować życie młodych pacjentów, a oni odchodzą pomimo jej wysiłków. Często opisuje co komu było, jak bardzo ich obrażenia były rozległe i co robiła, by tylko ich wyniki się poprawiły. Jak nieraz przykro jej było, kiedy ludzie odchodzili i nic nie mogła zrobić. Przekazywanie ich bliskim tych przykrych wiadomości nie było łatwe. Nieraz miała ochotę rzucić to wszystko i móc odreagować jakoś tą złość i ból, które jej n...

Nie znam osoby która, choć w niewielkim stopniu nie interesowałaby się medycyną. Z tą ciekawą, rozległą i bliską nam dziedziną, stykamy się w swoim życiu po wielokroć. Fascynuje, szokuje i momentami budzi przerażenie.

„Na dyżurze” jest ilustracją życia Ineke Meredith - kobiety chirurżki, która oddana swej pracy musi znaleźć balans między życiem zawodowym, samotnym macierzyństwem oraz opieką nad podupadającymi na zdrowiu rodzicami. Jak pogodzić tyle ról? Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo, i łatwo nie jest. Doświadczyła tego zapewne niejedna z nas. Dlatego z taką łatwością przyjedzie nam utożsamić się z autorką i jej niestrudzoną żonglerką codziennymi sprawami. To historia o trudnych wyborach, które stawia przed nami życie.

Pierwszoosobowa narracja, szybkie tempo akcji, wiele ciekawych przypadków medycznych, tak właśnie bywa „Na dyżurze”.

Raz na jakiś czas lubię wgłębić się w tajniki różnych zawodów. A jak wiadomo praca chirurga nie należy do prostej.

Autorka opisuje, jak wyglądało jej życie w czasie, gdy pracowała w tym zawodzie. Wiele musiała poświęcić. Pomagała obcym ludziom, kosztem chwil spędzonych z własnym synem.

Ineke Meredith oprócz łączenia bycia chirurgiem oraz matką, musiała mierzyć się z dyskryminacją. Często uważano ją za gorszą, bo była kobietą.

To opowieść kobiety o wielkich ambicjach, sile, ale i poświęceniu.

Jeżeli chodzi o punkt medyczny to autorka przystępnym językiem opowiada o niektórych przypadkach, z którymi miała do czynienia. Opisała, jak wyglądały objawy, a także sam proces leczenia, który nie zawsze miał szczęśliwe zakończenie. Nie raz traciła pacjenta na stole, ale też musiała przekazać choremu, że nie może mu w żaden sposób pomóc.

Wprawdzie autorka używała medycznych sformułowań, ale starała się to tłumaczyć. Nie miałam problemu z odbiorem tej książki. I to jest plus tej książki. Każdy może ją przeczytać, nawet jak nie ma na co dzień styczności z medycyną.

Jeżeli interesują Was takie tematy to zachęcam do sięgnięcia po tę książkę.

Gdy zabierałam się za czytanie "Na dyżurze" mój entuzjazm był dość umiarkowany. Kilka książek w temacie okołoszpitalowym przeczytałam i chyba tylko jedna mnie tak porwała, że ciężko mi było się oderwać.

"Na dyżurze" to autobiografia chirurżki, dla której nie ma rzeczy niemożliwych. Praca w szpitalach zaoowocowała uratowanymi ludzkimi istnieniami, ale też - pasjonującą lekturą. Opisy dramatycznej walki, czasem heroicznych lub brawurowych operacji, przyprawiały o szybsze bicie serca. Jakkolwiwk głupio to zabrzmi, zaczytywałam się w niej niczym w powieści sensacyjnej, nie dało się jej odłożyć w środku rozdziału, bo czy pacjent, który dobrze rokuje na następnej stronie wróci do zdrowia? Bo musicie wiedzieć, że nie jest to książka narcystyczna, nie będzie samych sukcesów i spektakularnych ozdrowień.

Podobało mi się, że autorka nie uderzyła w podniosły ton, gdzie lekarz jest na równi z bogiem, a skupiła się na konkretach. Również to, jak praca rzutowała na jej rodzinę, dziecko to coś, co warto przeczytać. To realistyczna kronika trudnych przypadków, trudnej pracy i wysiłku. Fascynująca i maksymalnie wciągająca.