Na Syberię

Bezimienna Dunka opowiada historię.
Historię pełną zimna i chaosu.

Pierwsza część rozgrywa się przed i w trakcie II wojny światowej w Danii. Mam jednak wrażenie, że te czynniki w małej części przyczyniły się do głębokiego smutku dziewczyny. Bohaterka wychowywana przez rodziców, w którym wszystkie podstawowe potrzeby są zaspokajane - poza ciepłem i życzliwością. Matka było zaprzeczeniem macierzyńskiej bezwarunkowej miłości. Ojciec starał się jak mógł, mimo to był bardzo bardzo zdystansowany. Iskierkę otrzymała od brata. Z bratem bawiła się, wygłupiała i dzieliła swoim światem. Myślę, że był on dla niej w jakimś stopniu autorytetem. Nastolatek pełen zapału, energii i zafascynowania ideą komunizmu.

W drugiej części Dunka próbuje odnaleźć się na własną rękę poza rodzinnym krajem. "Szlaja się" po różnych miejscach, pracuje. Często pomagają jej wujkowie i ciotki. Dostrzegam, że swój smutek zabiera ze sobą. Jakiekolwiek szczęście - trwa przez krótki czas. Często ona sama (dla mnie z niejasnej przyczyny) z niego rezygnuje. Jakby zimno skandynawskich krajów współgrało z jej duszą.

Czasami książka mi się dłużyła (pomimo tylko 250. stron), wręcz nieco nudziła. Przeskoki w wydarzeniach utrudniały mi uporządkowanie fabuły. W takim momencie przyszło mi do głowy, że cała forma książki jest jak wyciągane z głowy wspomnienia - bez ładu i składu; ledwo spamiętane. Przypominało mi trochę pamiętnik, który czyta się po czyjeś śmierci - ku przestrodze.
Ku pr...