Najbliższa rodzina

„Najbliższa rodzina” Kii Abdullah to zgrabne połączenie thrillera prawniczego z wstrząsającym dramatem rodzinnym. To historia rozpisana na trzy głosy – dwóch sióstr, które przez nieuwagę jednej stają po dwóch stronach barykady i policjanta zajmującego się sprawą śmierci dziecka jednej z nich. Początek jest mocno wstrząsający, mocno emocjonalny, ciężko w czasie tej lektury opanować emocje takie jak żal, smutek i współczucie. Autorka z niesamowitym wyczuciem, bardzo realne opisała stany, w jakie wpadają dwie główne bohaterki, co wzbudziło mój ogromny podziw. Dalsza część wydarzeń toczy się na sali sądowej, co z pewnością zadowoli fanów gatunku thrillera prawniczego – jest i realistycznie, i znajdzie się też kilka dobrych twistów fabularnych. Koniec za to zmusza do refleksji i to raczej tych niewesołych dotyczących poczucia winy, granicy gdzie zaczyna lub kończy się odpowiedzialność za osoby zależne od nas, a także bardziej ogólnych jak więzi rodzinne i tego czy są one naprawdę tak bliskie i prawdziwe jak narzuca to społeczeństwo. „Najbliższa rodzina” to książka pochłaniająca, wstrząsająca i, mimo fikcji literackiej, bardzo prawdziwa. Na pewno nie jest to lektura, którą da się szybko zapomnieć. Jestem pod wrażeniem!

Najgorętszy dzień w roku. Od samego poranka słupki rtęci pokazują wysoką temperaturę. Żar leje się z nieba, a pot spływa strumieniami po plecach. Dzień, w którym każdy najchętniej schowałby się klimatyzowanym pomieszczeniu, ale nie wszyscy mogą sobie pozwolić na taki luksus. Leila, przygotowując się do pracy, odbiera telefon od szwagra, który będąc w podbramkowej sytuacji, prosi o podrzucenie trzyletniego Maksa do żłobka. Niespodziewa się, że decyzja, ktorą podejmie okaże się tragiczna w skutkach. Tego dnia chłopiec nie dociera do placówki, pozostawiony zapomniany w foteliku samochodowym...
Gdy Leila uświadamia sobie swój błąd, jest już za późno.

Kia Abdullah stworzyła historię, przepełnioną emocjami, która łapie za serce i rozdziera na pół.
Już początkowe rozdziały sprawiły, że nie potrafiłam powstrzymać łez, czując ogromną bezradność. Niewyobrażalna tragedia rodzinna, która porusza i nie daje o sobie zapomnieć.
Bliska relacja dwóch sióstr zostanie poddana okrutnej próbie. Czy można wybaczyć, tak tragiczną pomyłkę? Jak można dalej żyć wiedząc, że jest się winnym śmierci dziecka?
Autorka zabiera nas na salę sądową, gdzie rozpoczyna się burzliwy proces, który ma zdecydować o losie Leily.
Rozprawa, która odsłoni wiele tajemnic i dramatów rodzinnych.
Nie jest to łatwa książka, bo temat straty dziecka jest bolesny i z pewnością każda matka odczuje ją głębiej. Idealnie dopracowana, trzyma w nieustannym napięciu.
10/10

W Londynie doszło do tragedii! Maks, mały chłopiec nie żyje… a wszystko przez ludzkie niedopatrzenie. Leila zapomniała o siostrzeńcu, zostawiła go w samochodzie w największy upał. A tyle się mówi: pamiętajcie, upały, małe, zamknięte pomieszczenia, które szybko się nagrzewają mogą stać się powodem rodzinnego koszmaru! Czy kobieta jest winna? To rozstrzygnie sąd.

Smutek i ból, które przedzierają się przez każdą stronę tej historii są wręcz namacalne. Czy Ty, Drogi Czytelniku, wybaczyłbyś osobie, przez którą Twoje dziecko straciło życie?Nawet w sytuacji, kiedy oskarżoną jest Twoja najbliższa rodzina? Jak ma postąpić Yasmin, czy ma wyrzucić z serca miłość do siostry, czy może jednak powinna zrozumieć, że to nie tak miało być, że Leila w natłoku obowiązków …. zapomniała o trzylatku.

Uporanie się z takim dramatem to trudna przeprawa i czy w ogóle można dojść do siebie po takich wydarzeniach? Oprócz problemów, które nawarstwiają się w rodzinie, przed Leilą jeszcze proces, który ukaże najdrobniejsze szczegóły z jej życia, nawet takie, o których nikt nie powinien wiedzieć.
Miałam wrażenie jakbym siedziała w ławie sądowej i przysłuchiwała się każdym słowom, które padały z ust świadków, prokuratury i obrońcy. Kiedyś intensywnie myślałam o tym, aby zostać prawnikiem, ale z pewnością nie byłabym w tym dobra. To jak ława przysięgłych była manipulowana przez dwie strony było zatrważające, bo komu uwierzyć?
Z wielkim bólem w sercu dobrnęłam do mów końcowych, kt...

Gdy kobieta sukcesu - Leila Syed - odbiera telefon w szczególnie zapracowany ranek od szwagra z prośbą o zawiezienie siostrzeńca do żłobka, nie wie, że to zdarzenie zmieni życie całej rodziny. Kilka godzin później okazuje się, że chłopczyk do żłobka nie dotarł - został w skrajnym upale w samochodzie. Jego śmierć wstrząsa i staje się początkiem burzliwego procesu - czy to było skrajne zaniedbanie, a może coś więcej?

Książka podzielona jest na 3 części - tragiczne zdarzenia, przebieg procesu i wydarzenia po procesie. Obserwujemy je nie tylko z perspektywy głównej bohaterki, ale również mamy możliwość zajrzeć do myśli jej siostry czy policjanta prowadzącego śledztwo.

Przestrzeń sali sądowej i tak dokładnie opisany proces to niekoniecznie mój ulubiony sposób prowadzenia thrillera, ale tutaj ogromnie mi się spodobał. Autorka solidnie potrafiła przykuć uwagę i nakreśliła niezwykle skrupulatne portrety psychologiczne postaci. Poznawanie ich motywacji i tajemnic było fascynujące. A skoro już o sekretach mowa - bardzo mi się podobały kolejne warstwy fabularne, zbudowane na zatajeniach i kłamstwach uczestników tego dramatu, które do ostatnich stron mnie zaskakiwały i nadawały zupełnie nowego wymiary całemu obrazowi. Do samego końca nie byłam pewna w swoich przekonaniach co do tego, po czyjej jestem stronie, bo nikt tu nie jest bez winy.

To wciągająca, przepełniona silnymi emocjami i dająca do myślenia historia, którą czyta się z zapartym tchem. Polecam!
...

Zwyczajny, aczkolwiek gorący poranek, zwyczajna przysługa, którą Leila wyświadcza swojemu szwagrowi, gdy odwozi 4-letniego Maksa do żłobka. Tylko że dziecko tam nie dociera. Pozostawiony na kilka godzin, przez zapracowaną bizneswomen, w nagrzanym aucie, chłopiec umiera. Zaczyna się proces, czy działanie kobiety było celowe, czy rzeczywiście zapomniała o dziecku?
Tragedia, która odcisnęła piętno na całej rodzinie, bo, czy można coś takiego wybaczyć?

Pękło mi serce już na samym początku. Śmierć dziecka to dla rodziców najgorsze przeżycie, jakiego można doświadczyć. Autorka prowadząc nas przez fabułę, pokazuje ogrom bólu i cierpienia, z jakim muszą się mierzyć ci, którzy tej straty doświadczyli.

Ten tytuł przeczołgał mnie emocjonalnie. Sprawił, że rozpadłam się na milion drobnych kawałków. Kia Abdullah bowiem poruszyła temat nie tylko nagłej śmierci dziecka, ale i poronień.

Łzy się lały, ale czytałam dalej, chciałam wiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się tamtego poranka. I gdy proces się skończył, myślałam, że już wszystko wiem. Bardziej pomylić się nie mogłam!

To, co zaserwowała nam, na zakończenie autorka sprawiło, że poczułam się zaszokowana. Taki plot twist, że zamykając ostatnią stronę, nadal nie byłam w stanie uwierzyć w to, co się tam wydarzyło 🤯

"Najbliższa rodzina" to trudna, wywołująca skrajne emocje historia, która zapada głęboko w serce i porusza jego najczulsze struny.

Dziękuję Wydawnictwu Mova za egzem...

Szukacie emocjonalnego thrillera, pełnego nieprzewidzianych zwrotów akcji? A może lubicie historie, w których dużą rolę odgrywa prawo? Rozprawy sądowe, gdzie los człowieka jest w rękach ławy przysięgłych?
Kia Abdullah napisała thriller, który może sprawdzić się idealnie.

Bałam się sięgnąć po tę historię i tym razem nie wynikało to ze zbyt wygórowanych oczekiwań. Już z samego opisu wynikało, że ofiarą jest kilkuletnie dziecko, pozostawione w aucie, w upalny dzień. Autorka nie szczędziła emocji, a do wydarzenia dochodzi już po kilkunastu stronach. Gdy zaczęłam czytać, na moment musiałam zamknąć książkę i przełknąć rosnąca w gardle gulę. To był ogromny i ciężki cios. Przyznam się szczerze, choć książki o cierpieniu dzieci zawsze były dla mnie zbyt trudne, tak teraz moja wyobraźnia podsuwa niechciane, tragiczne obrazy.

"Najbliższa rodzina" podzielona jest na dwie części. Pierwszą dotyczącą śledztwa i szczegółów z życia Leili. Drugą, w głównej mierze zajmowaną przez rozprawę sądowa. Właśnie ten etap okazał się dla mnie najciekawszy i najbardziej emocjonujący. Co ciekawe, gdy wydawało się, że historia zmierza ku końcowi, autorka zrzuciła prawdziwą, potężną i niespodziewaną bombę.

To, za co doceniam i jednocześnie polecam tę historię, to za bardzo rozbudowaną analizę psychologiczną rodziny. Szczególnie mam tu na myśli relację między siostrami. Skomplikowaną, pełną wzlotów i upadków, ale i głęboko skrywanych niedopowiedzeń.

Leila pewnego dnia zostaje poproszona przez swojego szwagra o pomoc w podwiezieniu jego 3-letniego syna Maksa, do żłobka. Placówka znajduje się po drodze do jej pracy, więc kobieta zgadza się to zrobić. W ciągu dnia do Leili dzwoni jej szwagier, aby dowiedzieć się, dlaczego chłopiec nie pojawił się w żłobku. Dopiero wtedy kobieta przypomina sobie o tym, że zajęta sprawami firmy, zapomniała go tam zawieźć. Zapomniała, że miała go w swoim aucie. Maks został pozostawiony w zamkniętym samochodzie na parkingu przed jej biurem, w najgorętszy dzień lata…

Niesamowicie trudna historia, ale też niesamowicie wciągająca. Druga część książki to rozprawa sądowa, podczas której wychodzi na jaw wiele skrywanych przez bohaterów sekretów, ale to, co zaserwowała autorka na ostatnich stronach to dopiero miazga. Od początku domyślałam się jednej rzeczy, która połowicznie się sprawdziła, drugiej się domyślałam, ba! byłam jej pewna, ale się zdziwiłam, kiedy okazało się, że nie mam racji, a trzeciej to się totalnie nie spodziewałam, więc możecie sobie wyobrazić jaki rollercoaster serwuje ta historia.

Książka porusza tematy trudne, bardzo trudne. Jest w niej dużo strat i śmierci, mniej szczęścia i radości. Ale to też bardzo dobra książka, o której trudno będzie zapomnieć, wstrząsa dogłębnie i pokazuje, jak mało potrzeba, aby zrobić największy błąd w swoim życiu.