Opinia na temat książki Najdroższy sąsiad

Szczerze?
Nic zaskakującego. Nic nowego. Nic o czym pamiętałabym przez dłuższy czas.
Ale czy celem byłoby pamiętanie o tej książce długo? Nie podejrzewam. Raczej ma być miło i przyjemnie. I w sumie jest. Tak ogólnie. Przeważnie. Szczególnie wtedy, kiedy bohaterka ma lepsze momenty. Mam alergię na nieogarnięte kobiety. A Chelsea taka właśnie była. Nawet nie umiem określić co szczególnie mnie w niej denerwowało. Powiedziałabym, że wszystko. Począwszy od sesji terapeutycznych, przez wygłaszane przemyślenia, zachowanie i nowy sposób na życie. Nie, to zdecydowanie nie mój typ bohaterki.
Za to Damien był słodki. To lubienia, współczucia, współodczuwania. Młody, zdolny, przystojny i bardzo, bardzo zakochany w Chelsea. Cóż, widać tak musiało być.
Najbardziej ze wszystkiego, najbardziej i nie ma o czym mówić podobał mi się epilog. (Chelsea spała, więc nie mogła namieszać). Lubię takie końcówki. Na tyle lubię, że podejrzewam, że jeszcze przez dłuższy czas będę miała ją w głowie. Sielski obrazek kobiety z dzieckiem, psami i ukochanym mężczyzną przy boku.
Jak dla mnie można przeczytać dla samego Damiena, choć w tym przypadku po w sumie rozwojowym początku, następuje poszatkowanie tekstu, sytuacji, scen. Nie sprzyja to ciągłości, ale obiecuję, epilog to zrekompensuje.
Polecam, dla totalnego zresetowania przy kieliszku/kubku/szklance czegoś dobrego.