Opinia na temat książki Niespokojne niebo

Dwa pierwsze tomy cyklu „Czas burz” były fantastyczne, fascynujące, porywające i całkowicie zawłaszczające moją uwagę. „Niespokojne niebo”, czyli część trzecia, znacząco zgasiła mój zapał i zachwyt nad sagą. Każda epickość ma swoje granice... Tutaj autorka bardzo mocno przegadała fabułę, czyniąc ją nużącą i monotonną. Być może to za sprawą rozciągniętego na kilka dekad opisywanego okresu (po Prologu z roku 1957 mamy cztery części rozgrywające się w latach 77-78, potem lata 83-84, następnie rok 84, później lata 1988-1991 i epilog z 1994) i chęci upchnięcia w to ogromu wydarzeń, zarówno dot. samej familii Dombergów, jak i spraw o globalnym zasięgu. Po dodaniu do tego wynurzeń najstarszego pokolenia, które w tym tomie postanowiło wyrzucić z siebie wszelkie możliwe wojenne i powojenne wspomnienia, to zrobiła się z tego rozwleczona, dekadencka i depresyjna relacja ludzi żyjących przeszłością, Holocaustem, pogromem Żydów, wywózkami do Auschwitz, wstydem, którym oficer SS okrył rodzinę, bo właśnie zajmował się pogromem Żydów, wszyscy, mimo że od wojny upłynęło kilka dekad, pielęgnują w sobie smutek, żal, rozdrapują rany, no generalnie wszyscy żyją przeszłością, a przynajmniej ta przeszłość strasznie nad nimi dominuje. Wręcz się zatracają w tych traumach i dramatach, pogrążają się w samotności i nienawiści. Pokolenie średnie, czyli pokolenie Belle (córki Felicji) też czuje się nieszczęśliwe i płacze nad nieudanymi karierami, zmarnowanymi szansami, przemijającą urodą i nieudanym życiem. Najmłodsza gałąź rodziny (czyli pokolenie Alexandry) to pokolenie zimnych, obliczonych na sukces karierowiczów, którzy dla pieniędzy zrobią wszystko.

„(…) są ludzie, którzy całe życie zajmują się swoją wiecznie krwawiącą raną i dlatego też nigdy nie potrafią być szczęśliwi” – i zasadniczo ten cytat dosyć trafnie obrazuje zachowania i postawy niemal wszystkich bohaterów 3-go tomu.

Ponadto autorka postanowiła uwikłać bohaterów chyba we wszystkie wielkie wydarzenia tamtych czasów. Rozumiem wagę wydarzeń rozgrywających się w Niemczech, rozumiem, że podział Niemiec na wschód i zachód z historycznego punktu widzenia jest istotny zarówno dla fabuły, jak i dla postaci, bo to wszystko dzieje się w Niemczech, z perspektywy Niemek, ale globalne wydarzenia i konflikty zbrojne (np. Zatoka Perska) nie wymagały już moim zdaniem aż takiego zaangażowania. Są też ekolodzy, najróżniejsze demonstracje, walki o prawa zwierząt i przede wszystkim mnóstwo postaci drugo- i trzecioplanowych... Niemal każda z nich, nawet taka, która w fabule pojawia się raz i nie ma znaczenia dla całokształtu, ma swój wcale nie krótki życiorys.

Ponadto mamy też szczegółowe opisy wszystkiego: krajobrazu, budynków, pomieszczeń, wyglądu osób, strojów, jedzenia.

Wszystko kąpie we łzach, w smutku, żalu, bólu i innych negatywnych emocjach... Sporo tu nieszczęścia, zawiedzionych miłości, zdrad i dramatycznych zgonów. Dla mnie fabuła tej części okazała się trochę dołująca.

Na tę chwilę skutecznie wyczerpałam chęć na inne powieści Charlotte Link. Nadal jednak pod wieloma względami uważam ten cykl za jedną z najlepszych i najbardziej dopracowanych sag historycznych, jakie przeczytałam.