Opinia na temat książki Niewidzialny człowiek

Harry Potter miał Pelerynę Niewidkę, właził pod nią i nie było Harrego. Wychodził i był. Bez kłopotu i nietknięty.
Tytułowemu bohaterowi „Niewidzialnego człowieka” nie było już tak łatwo. Pomajstrował z chemikaliami, zniknęła jego cielesna postać, udało się. Ale zaczęły się kłopoty. Z powrotem do widocznej powłoki i codziennym życiem w stanie niewidzialności. Bo jak tu kupić coś do jedzenia, wynająć pokój, skoro sprzedawca nas nie widzi? Ratunkiem okazały się bandaże, okulary, ubrania. A to dopiero początek problemów. Dołóżmy do tego życie w izolacji, konieczność ukrywania się przed światem i niezrozumienie. I skomplikowany stan umysłu Niewidzialnego, który z jednej strony podjął się niecodziennego naukowego wyzwania, jakim jest dematerializacja, dokonał szalonego życiowego wyboru, ale przecież ma potrzeby jak normalny człowiek, jest bardzo samotny i chciałby z kimś dzielić swoje odkrycie.

I tu dochodzimy do lokalnej społeczności, wnikliwie opisanej przez autora. Spotykając się z czymś niezwykłym i niezrozumiałym, reaguje strachem i agresją. Wyciąga niesłuszne wnioski z za małej ilości faktów i nieszczęście gotowe. Ale czyż tak nie jest i dziś?

Książkę napisano ponad sto lat temu, czuje się to oczywiście, ale nadal jest atrakcyjna i nie zalatuje naftaliną. Zaczyna się jako komedia, potem przeradza w obyczajówkę, kończy się jak horror.

Do dziś nikt nie wynalazł mikstury na niewidzialność. ( Chyba? )
Kiedyś wydawało mi się, że to fajna sprawa, ale przeczytałam tę zaskakującą, ponadwiekową opowiastkę, sygnowaną jako klasyka fantastyki i już mi się tak nie wydaje.