Opinia na temat książki Niezwyciężony

„Niezwyciężony”, krążownik drugiej klasy, największa jednostka, jaką dysponowała baza w konstelacji Liry, szedł fotonowym ciągiem przez skrajny kwadrant gwiazdozbioru.

Dobrze pamiętałem, czytając "Katedrę" Dukaja, że zarówno w stylu opowiadania jak i w języku kontynuuje on dobre wzory Lema. To Lema znakomity, oszczędny a zarazem bogaty język jest tu dla mnie głównym bohaterem - i wielkim odpoczynkiem od wszechobecnego dziś w mediach bełkotu i pełnego błędów językowych wielosłowia... Chłodny, niemal technicystyczny opis, odwołujący się do naukowego charakteru ekspedycji, a zarazem humanizm, jeśli chodzi o stosunek ludzi wzajem do siebie. Nie brak również emocji. Lema krytycyzm wobec antropocentryzmu. A zarazem zrozumienie, że tylko trzymając się razem, dbając o każdego człowieka załogi, można wśród niej wytworzyć wzajemne zaufanie i solidarność: "Każdy człowiek musiał wiedzieć, że inni nie zostawią go - w żadnych okolicznościach. Że można przegrać wszystko, ale trzeba mieć załogę na pokładzie - żywych i umarłych. Tej zasady nie było w regulaminie. Ale gdyby tak nie postępowano, nikt nie mógłby latać" (s.145)...