Oczami dziecka

Niektórzy wierzą, że światem rządzi przypadek. Ja uważam, że nic nie dzieje się bez przyczyny i wszystko ma jakiś sens. Czasami ukryty. Tak było w przypadku, kiedy niespodziewanie dostałam do przeczytania książki autorstwa pani Klaudii Tokarz-Laski. Zaczęłam interesować się psychologią i nagle taka propozycja. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że bardzo pomogą mi przejść przez bardzo trudny okres w moim życiu...

„Oczami dziecka” to nie zwykła książka, a swego rodzaju nietypowy poradnik i kompendium wskazówek, jak radzić sobie z emocjami dziecka niezależnie od jego wieku. Jak wiele z pozoru błahych sytuacji z dzieciństwa ma wpływ na postrzeganie świata w dorosłym życiu.

Najważniejszym przesłaniem tej książki jest według mnie uświadomienie sobie, że dziecko to człowiek zasługujący na taki sam szacunek, jak osoba dorosła. Nie należy bagatelizować tego, co mówią najmłodsi, nawet jeśli będzie to dla nas absurdalne. Dziecko na różne sposoby będzie próbowało przekazać, co czuje. To, że nie wyrazi tego w sposób werbalny jak jego rodzice, wcale nie oznacza, że nie jest to ważne. Wręcz przeciwnie. To na dorosłych spoczywa obowiązek obserwowania dziecka i wprowadzania go w otaczający świat.

Bardzo podobało mi się to, że w książce zostały opisane spostrzeżenia, potrzeby i emocje dzieci w różnym wieku. I jako osób dorosłych, i niemowląt. Niesamowicie wpłynęło to zarówno na moją wyobraźnię jak i emocjonalny odbiór tekstu. W...

Zapraszam na recenzje!
@wydawnictwo.klebekuczuc.pl
@klebekuczuc.pl
"Oczami dziecka" to zbiór opowiadań z perspektywy niemowląt, przedszkolaków, młodzieży i dorosłych. Opowiadania mają nam uświadomić jaki wpływ ma na nas dzieciństwo i zapamiętane z tego czasu emocje.

Książke czyta się ekspresowo jest krótka, ale zawarte w niej informacje są jak wiadro zimnej wody na głowę. Otrzeźwiające, otwierające oczy na rzeczy, które nie zwracamy uwagi i o których zapominamy. I choć wylałam przy niej tyle łez, że nie jestem w stanie tego opisać, to wrócę do niej jeszcze nie raz.

Jestem mamą trójki maluchów, które są w wieku przedszkolnym. Wiele opowiadań mnie wzruszyło, uświadomiło o błędach. Ale też wiele podniosło na duchu, pokazało, że daje z siebie tyle ile potrafię. I choć czasami mam wrażenie, że nie nadaje się do niczego, to tak nie jest, absolutnie nie.

Były też takie opowiadania, które świetnie wpasowały się w moje dzieciństwo i uwierzcie mi nie łatwo było mi to czytać. Musiałam wziąć chwilę oddech, przemyśleć. Nie ze wszystkim rozliczyłam się w przeszłości, ze swoich emocji, relacji.
I jestem tego w pełni świadoma.

Chcielibyście lepiej zrozumieć siebie? Lepiej rozumieć innych? Naprawić relacje z najbliższymi? Albo samym sobą? Jeżeli choć na jedno pytanie odpowiedzieliście "tak" to sięgnijcie po tą, krótką ale bardzo wartościową książkę. Przypomni Wam szczęśliwe lub trochę mniej szczęśliwe dzieciństwo, przypomni o tym, ...

Każdy z nas jest dzieckiem. Nie ważne, czy mamy lat 5 czy 50.

Każdy w inny sposób przeżył swoje dzieciństwo. Dla jednych to były cudowne lata, przepełnione miłością, troską i zabawą. Niestety część nie wspomina tych lat dobrze.

Książkę Klaudii Tokarz-Laska pt. "Oczami dziecka" dosłownie połknęłam, lecz później musiałam sobie w głowie poukładać wszystko, co przeczytałam, przemyśleć, przeanalizować.
To nie jest książka fabularna. To nie jest poradnik z gotowymi odpowiedziami. Tutaj na swoje pytania trzeba sobie odpowiedzieć samemu. A pomagają nam w tym dzieci, które opowiadają swoje historie. Rozbierzność lat w tym wypadku jest bardzo duża, gdyż jedno dziecko właśnie się rodzi, mówi o tym co czuje, czego potrzebuje, czego się boi, co je uspokaja, a drugie dziecko jest już dojrzałą osobą, jednak piętno odbite w dzieciństwie prześladuje go do dziś. Poznajemy przedszkolaki, nastolatków, osoby dorosłe. Jedni opowiadają o sobie, jak o najszczęśliwszym człowieku na świecie, inni niestety doświadczają najgorszego, co może dać im świat.

Czytając, możemy sobie odpowiedzieć na wiele pytań, przede wszystkim najważniejsze: Co to znaczy być rodzicem? Czy dla dobra dziecka potrzebna jest pełna rodzina? Czego dziecko od nas oczekuje? Co dziecko widzi, czuje, jakie są jego potrzeby?

Uważam, że tą książkę powinien przeczytać każdy. Nie ważne, czy ma dziecko, czy nie. To jest książka również dla dzieci, a przecież każdy z nas dzieckiem jest.
I...

„Oczami dziecka”

Ja swoją Mamę postrzegałam zawsze i mam nadzieję, że zawsze będę - jako bohatera. Samotnie wychowała czworo dzieci, jeździła ze mną do szpitali na operacje i pomimo tego, że brakowało nam na jedzenie to zawsze starała się o nas dbać, karmić nas i wychować na „dobrych ludzi”. Ma już ponad sześćdziesiąt lat i wciąż powtarza, że cieszy się, że nie wyrośliśmy na alkoholików i że jest dumna.

Moja Mama była dla mnie zawsze mądrą kobietą, oddaną dzieciom. I pomimo przeciwności losu tak właśnie ją widzę.

Po latach wiem, że była skrzywdzona i biedna. Że była odważna ale zraniona niczym sarna. Ale jako dziecko czułam się bezpiecznie.
Jeszcze jedno zapadło mi w pamięci. Pomimo iż mój ojciec był złym człowiekiem, to Mama zawsze powtarzała „to Twój tata, szanuj go”.

Książka „Oczami dziecka” pokazuje nam wiele historii z punktu patrzenia dzieci, dorosłych, ludzi po przejściach. W każdej możemy zaobserwować inny model rodziny.

Warto zwrócić uwagę na to w jaki sposób traktujemy swoje dzieci i siebie wzajemnie. Nawet małe dzieci są w stanie dostrzec nasz stres czy naszą miłość.

Dzieci uczą się od nas jak mają się zachowywać, postrzegać świat i co jest dobre a co złe. Jeśli widzą, że my kłamiemy, bo tak nam wygodniej - chcą robić to samo. Przecież „nie ma w tym nic złego”.

Najgorsze dla mnie zawsze było to, o czym wspomina Klaudia, że starsi przerywali Ci lub nie słuchali, bo przecież „wymyśl...

Dziś, w Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego, polecam Wam książkę Klaudii Tokarz-Laska. Lektura obowiązkowa dla wszystkich przyszłych i obecnych rodziców, a także dla wszystkich tych, którzy mają do czynienia z dziećmi czy to w pracy, czy w życiu prywatnym.

Dziecko nie zapamięta.
Dziecko zapomni.
Dziecko nie zrozumie.
Może faktycznie, ale tym gorzej, bo za kilkanaście/kilkadziesiąt lat, dorosły już człowiek, będzie się zastanawiał, dlaczego nie potrafi zbudować trwałego związku, każdy kolejny partner/-ka jest toksyczny czy ciągle zmienia pracę. A żeby to zrozumieć musi się wrócić do dzieciństwa i zazwyczaj właśnie tam znajduje odpowiedź.

Czasem wystarczy jedno słowo, jeden komentarz dorosłego w kierunku dziecka, żeby to już zawsze borykało się z brakiem akceptacji samego siebie, zaufania do płci przeciwnej albo uważa się lepsze od innych i traktuje wszystkich z góry.

•••
„Oczami dziecka” dało mi więcej do myślenia niż mogłam się spodziewać. Zwróciło uwagę na sprawy, o których wcześniej się nie zastanawiałam. Jeszcze w połowie padło pierwsze „koniecznie musisz to przeczytać, zaraz skończę i ci pożyczę”.

Książka składa się z historii o życiu codziennym opowiedzianych z perspektywy niemowląt, dzieci mniejszych i większych.
Początek jednak mnie nie zachwycił. Czułam się, jakbym czytała książkę dla dzieci, trochę infantylna. Nie spodobał mi się język, którego użyto do przedstawienia sytuacji. Szybko jednak zmieniłam zdani...

Na wstępie muszę wam przyznac, że dziekuje autorce za taki wstęp do książki. Niewielu ludzi pootrafi sie przyznać do tego, że są dziećmi alkoholików i byli odrzuceni i zostawieni sami sobie. Bardzo sie cieszę ze mogłam ja przeczytac.
"Oczami dziecka" jest to poradnik przedstawiający historie z życia codziennego dzieci w każdym wieku
Nie ważne czy jest to niemowlak, dorosły czy przedszkolak. W każdym wieku jesteśmy dziećmi a historie z dzieciństwa maja wpływ na nasze życie, ale to my decydujemy jak potoczą się nasze losy i czy chcemy zmian w naszym życiu. To co przeżyliśmy w dzieciństwie pamiętamy do dziś.
Kazdy z nas był dzieckiem i każdy przeżył swoje dzieciństwo inaczej. Inni mieli spokojne, szczesliwe, pełne zabaw i troski inni natomiast nie mieli tyle szczęścia i nie wspominaja tego dobrze.
Książkę Klaudii pochłonęłam w ekspresowym tempie i musialam sobie przeanalizować, przemyśleć w głowie pare spraw. Nie wiedziałam od czego zaczac tak na prawdę tą recenzję. Sa tu bardzo trudne tematy do przeanalizowania. Czytajac niektóre popłakałam sie. Z niektorymi smialam sie do łez. Jestem mama trojki dzieci wieku szkolnym i przedszkolnym.Wiele opowiadan mnie uświadomiło co robię źle i czego powinnam unikać. Niektóre opowiadania przypomniały mi moje dzieciństwo. Na początku jest opowiadanie o porodzie przypomnialy mi sie odrazu moje wspomnienia. To jest niepowtarzalne i piekne uczucie trzymajac w rekach swoje maleństwo. Książka zawiera zaledwie 124 str...