Odgłosy ciszy

"Zawsze jest się samemu, nawet w tłumie. Wtedy zwłaszcza."

Każdy z nas ma własny bagaż doświadczeń, jedni mają lżejszy inni ledwo dźwignęli ten ciężar, jednak starają się odciąć od przeszłości i żyć w normalności.
Niestety ludzka podświadomość nie da zapomnieć o trudach, jakie przeszliśmy w życiu. Tak też jest z bohaterami książki "Odgłosy ciszy" autorki Wioletty Leśków-Cyrulik.

Książka opowiada o rodzinie zamieszkującej niewielkie miasto w Islandii, która powinna być ze sobą blisko, jednakże w realiach każdy z nich skrywa własne tajemnice. Jest to powieść głęboka, dająca do myślenia, przede wszystkim pokazuje trudne relacje pomiędzy ludźmi.

Nie jest to lektura, która oderwie nas od codzienności, nie dostarczy nam lekkich wrażeń. Sprawi, że poczujemy ból jaki towarzyszył bohaterom, będziemy analizować i chłonąć tekst tak bogaty w trudne emocje.

"Nagła utrata kontroli może fizycznie zaboleć."

Zapoznając się z historią poczujemy, jak każdy z nas pomimo otaczania się ludźmi jest tak naprawdę w dalszym stopniu samotną wyspą, na której poszukujemy własnego oddechu, chronimy się i staramy się wnikać we własne myśli.

Z twórczością tej autorki spotkałam się po raz pierwszy i muszę przyznać, że mam bardzo mieszane uczucia. Książka ani nie spowodowała wielkiego „wow”, ani mnie nie nudziła, być może sprawił to czas, w którym przyszło mi czytać tę lekturę, kiedy moje myśli co chwilę ulatywały w stronę tego co dzieje się obecnie w Ukrainie.
Z całą pewnością nie jest to książka lekka, głównie mam tu na myśli stronę psychologiczno-emocjonalną i z pewnością należy ją czytać spokojnie, z sercem i ze zrozumieniem.
Czytając ją miałam wrażenie, że fabuła jest kontynuacją czegoś i nie pomyliłam się. Po skończeniu zaczęłam „szperać” w sieci i okazało się, że jest to druga część kronik Islandzkich i bohaterowie z którymi spotkałam się w tej powieści, już gdzieś, kiedyś zaistnieli.
Przedstawione w książce trudne relacje między matką a córką, bardzo obrazowo pokazują relacje międzyludzkie, pełne niedomówień, latami skrywanych żalów, wyrzutów sumienia. Ale przedstawiają również tęsknoty zamienione kiedyś w pretensje, gdzie panuje głód miłości, który nie zawsze można zaspokoić, bo kiedyś coś zostało zaprzepaszczone. Takie poczucie wewnętrznego osamotnienia prowadzi często, do latami pielęgnowanych traum wynikłych z czegoś, czego jako dziecko trudno było zrozumieć.
Autorka w bardzo ciekawy sposób pokazuje jak trudne czasami bywają próby radzenia sobie ze zwykłymi sprawami codzienności, kiedy gdzieś głęboko w zakamarkach umysłu wciąż przechowywane są traumy przeszłości. Nie zawsze można sł...