Odrobina marzeń

Obiektywnie muszę przyznać, że książka jest dobra. Zwarta, na ogół logiczna, z szybkimi dialogami (może niekiedy zbyt gładkimi, na czym traci ich autentyczność, a ujęcie tego w scenę w filmie zakrawało by na samobójstwo zdesperowanego scenarzysty), nie przeintelektualizowana. Z odpowiednią dawką humoru delikatnego pochowanego w dialogach i wychwytywanego w półsłówkach, i bezpośredniego. Mnie bawił i jeden i drugi.
Dużo w niej płciowości w wydaniu religijnym. Buchające pożądanie nastolatka, które u dorosłego pastora przeradza się w zaglądanie w biustonosz matkom dzieci i toczonych w głowie rozmowach. Dwayne zaspokajający swoje potrzeby seksualne w łóżku z baldachimem pod wielkim lustrem i czyniący z żony naczynie odkupienia z modlitwą na ustach w trakcie aktów seksualnych. Nie przepadam za takimi motywami, ale dostrzegam celowość zamieszczenia ich w książce.
Bohaterowie nakreśleni bardzo mocno. Są silni w swoim szczęściu i nieszczęściu, a niesprawiedliwość i traumy czynią ich jeszcze mocniejszymi, uszlachetniają ich i pozwalają podnieść jeszcze wyżej głowę. Nie mówię, że nie, ale osobiście zmęczył mnie ogólnoksiążkowy, trochę uwznioślony wymiar tego. Być może z powodu nagromadzenia tego. I znowu powiem, nie mówię nie, ale subiektywnie znacznie bardziej cenię umiar i wstrzemięźliwość niż przesadę i rozmach. Być może łatwiej mi wtedy wychwycić wiarygodność i wewnętrznie nie trywializować problemu. A nie jak Rachel twierdzi – w pewnym momencie można już się tylko śmiać....