Odwaga matki

Rozpoczyna się listem od matki, kobiety umierającej, dającej wstępną instrukcję swoim dzieciom po co to wszystko zostało spisane. Opowieść w moim odczuciu stanowiąca rodzaj pamiętnika; zapiski sięgające wydarzeń z dzieciństwa bohaterki. I może nie jest tak przejmująca jak większość tego typu publikacji - może dlatego, że narratorka nie skupia się w niej wyłącznie na swojej chorobie - ale jak najbardziej godna polecenia. Tak, nie sama choroba jest tu ważna, bo daje tylko przyczynek do walki o przyszłość swoich dzieci, a wiodący temat to wyłamanie szczeliny w biurokratycznym podejściu państwa do opieki nad dziećmi. Prawo ustanawia o dobru dziecka... a ja się pytam jakim prawem urzędnik, sędzia czy ktokolwiek inny może mieć więcej do powiedzenia w kwestii naszych dzieci i decydować o życiu kogoś z kim wcześniej nie miał do czynienia?! Państwo ma obowiązek stanowić prawo chroniące dzieci jak i każdego dorosłego, ale ingerować powinno tylko w przypadki, gdzie dzieje się coś niedobrego, a nie odbierać prawo o ustanowienie opiekuna ze wskazaniem w trudnych sytuacjach.
Autorce zapewne nie chodziło by się pochylać nad nią, będącą w stanie skrajnego wyczerpania w chorobie, ale by doprowadzić do przełomu w systemie, by rodzic miał prawo do stanowienia o przyszłości swoich dzieci nawet gdy już go nie będzie na świecie.

To co napisze teraz pewnie będzie dziwnie odebrane, ale ja momentami nie tylko uśmiechałam się, co śmiałam i to w czasie kiedy bohaterka tej historii wiedział...