Opinia na temat książki Ofiara dla burzy

Na okładce umieszczonej w serwisie widać napis głoszący, że jest to trzeci tom cyklu. Niestety, w pierwszej edycji Ofiary dla burzy, którą dorwałam w bibliotece, wydawnictwo zaniedbało umieszczenia tej informacji, za co dostają ode mnie wirtualnego kopniaka - ani na okładce, ani w środku nie raczyli podać kolejności tomów, a skoro w kolejnych tomach pojawiają się wątki z poprzednich, to jednak warto czytać po kolei. Stąd zaczęłam tę książkę jako pierwszą, po czym zorientowawszy się, że to koniec trylogii, przeczytałam najpierw tom drugi, potem dokończyłam trzeci, a pierwszego nie czytałam i pewnie już nie przeczytam, bo właściwie wiem, co w nim było. I teraz taki trochę bałagan mentalny mam.
Seria z baskijskim folklorem jako tłem naprawdę mi się podoba, chociaż trzeci tom oceniam jako słabszy. Gdyby historia kryminalna w części trzeciej była zupełnie nowa, to może byłoby lepiej, ale jej powiązania z poprzednią sprawiają wrażenie, że trochę jest to ciągnięte na siłę. I w połowie mniej więcej domyśliłam się, kto jest tym złym. A wlokąca się od początku trauma bohaterki i jej (średnio sensowne) sposoby radzenia sobie z nią, jej huśtawki emocjonalne i tym podobne zaczęły mnie już trochę nudzić. Końcówka sugeruje, że przygody Amai jeszcze się nie kończą, ale, droga pani Redondo, niech następne jej sprawy przestaną się wreszcie kręcić wokół niej i jej rodziny. W tej dolinie jest przecież jeszcze parę innych osób. Ja bardzo proszę.