Opinia na temat książki Opowieść wigilijna

Książki bardziej przepełnionej Duchem Świąt Bożego Narodzenia chyba już nie sposób znaleźć. Jak mniemam, fabuły “Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa nikomu nie trzeba przedstawiać. Powstało już tak wiele ekranizacji i wariacji tej krótkiej powieści, że i ci duzi i ci mali doskonale znają jej przesłanie. I chociaż wersji było już tak dużo i już niespełna dwieście lat mija od powstania tej historii, to jest ona w dalszym ciągu tak bardzo aktualna. O ile nie jeszcze bardziej, kiedy wydawać się może, już prawie wszyscy dążymy do posiadania coraz większych bogactw.

Często w gonitwie pracy zarobkowej i pogoni za rzeczami materialnymi, zatracamy gdzieś to co najważniejsze, miłość. Nie tylko tę do bliskich, ale tę najważniejszą - miłość do siebie. Bycie dobrym dla siebie. Bo jeśli tak jak Ebenezer Scrooge skąpimy sobie odrobiny ciepła, możemy być zgubieni. Jeśli zdarzy się, że jednak tak jak i on, pochylimy się nad naszym wewnętrznym dzieckiem i pozwolimy sobie nad nim zapłakać, to utulone pozwoli może dorosnąć naszym emocjom, a te z kolei pozwolą nam kochać świat i nie zgorzknieć.

Przesłanie “Opowieści” jest aktualne przez cały rok, nie tylko podczas Bożego Narodzenia. Uważam, że Autor wybrał ten okres jako tło swojej książki z tego względu, że jednak wtedy większość serc się otwiera i mięknie, nawet w tych najbardziej zatwardziałych pojawia się szczelina, przez którą można dojrzeć bijącą wewnątrz miłość. Kiedy trwa ta niepowtarzalna, pełna cudów, jedna taka w roku noc i zwierzęta przemawiają ludzkim głosem, okazuje się, że nie tylko one mogą to zrobić, ale też i niektórzy ludzie…

Czytałam "Opowieść wigilijną" nocą, przy czerwonym blasku moich świątecznych lampek, otulona zapachem choinki i z gorącym kakao w drugiej ręce. Odwiedziło mnie tej Wigilii kilka moich własnych duchów i wraz z nimi przywoływałam swoje chwile. Już wiem, że ta piękna, magiczna opowieść zagości na stałe w moim świątecznym repertuarze, bo warto ją sobie przypominać co roku.