Ostatnie promienie słońca

"Stopniowo uświadomił sobie, że koń zniknął."

Znakomicie opowiedziana historia fantasy odwołująca się jednak mocno do historii - przeszłości Wlk. Brytanii i Skandynawii z przełomu VIII-IX w. Wszystkie nazwy autor co prawda zmienia, pozostawiając tylko tropy do tych historycznych. Dzięki temu zabiegowi nikt nie potrzebuje kojarzyć i konfrontować ukazanych ludów i wydarzeń z realną historią Europy. Ale szarada jest dość prosta. Łupieżczy Erlingowie (wikingowie) od lat najeżdżąją coraz lepiej organizujących obronę kraju Anglcynów (już raczej Anglo-Sasów niż Brytów) i zwaśnionych między sobą Cyngaelów (Celtów, czyli Walijczyków i Szkotów). Kult Dżada (ang. Jadd - brzmi niemal jak Jezus w wersji jawajskiej: Jah lub może Judejczyk, nawet jeśli jego symbolem jest słoneczny dysk zamiast krzyża) odwołujący się do światłości dnia i pokoju jednoznacznie można skojarzyć z chrześcijaństwem. Król Aeldred przypomina Egberta - pierwszego króla Anglo-Sasów, który połączył rozproszone wcześniej prowincje angielskie, stara się też usilnie ucywilizować swój kraj na wzór starszych i bogatszych prowincji Południa (m.in. sąsiada zza morskiej cieśniny - Ferrieres, czyli Francji; w jednym miejscu nazwany jest z imienia król Carloman/I/, który miał umrzeć 25 lat wcześniej, zaś obecny władca /Karol WIelki/ walczy na zachodzie z powodzeniem z władcami Al-Rassanu, czyli z Maurami). Ale, jak już wspomniałem, odwoływanie się do prawdziwej historii nie jest tu wcale potrzebne, ponieważ Kay rozwija ...