Opinia na temat książki Perfect Day

Debiut Romy Hausmann, czyli "Ukochane dziecko" bardzo mi się podobał. Z tym większymi nadziejami przystępowałem do czytania "Perfect day". Od samego początku nie podobało mi się powielenie motywu z poprzedniej książki, czyli szałasu. Liczyłem na zupełnie coś nowego, a dostałem pewną powtarzalność.

Pierwszą połowę książki słuchałem w pociągu. Trafiłem na jakiś stary model, bardzo głośny i, przyznaję bez bicia, wiele informacji mi przepadło, stąd początek jest dla mnie trochę nieznany. Pamiętam jednak, że słuchało się przyjemnie. Niestety, raczej nie wracam do wcześniej przeczytanych książek, więc pozycja Hausmann była chyba przez to na straconej pozycji.

Jeśli oczekujecie od kryminałów zaskoczeń, przemyślcie jeszcze raz, czy chcecie sięgnąć po tę pozycję. Tutaj wielkich zwrotów akcji raczej nie ma. Zakończenia idzie się domyślić. Ja wpadłem na nie już po pierwszym rozdziale, trzymałem się go i okazuje się, że rzeczywiście udało mi się je przewidzieć.

Zakończenie mnie nie zachwyciło. Ja jednak wolę jakieś zaskoczenia, niespodziewane wydarzenia, a u Hausmann ich brak. Co nie zmienia faktu, że śledztwo głównej bohaterki w drugiej części książki jest znakomite pod względem psychologicznym. Stanowi jakby drogę do odkrycia prawdy, a raczej pogodzenia się z nią, bo bohaterka się jej domyśla, ale próbuje wypierać.

Nie żałuję, że przesłuchałem "Perfect day", natomiast nie było to coś, co będę wspominał z miłym uśmiechem. Było przyjemne, ale nie świetne.