Pióro dinozaura

Właściwa akcja rozgrywa się na Uniwersytecie Kopenhaskim, gdzie kontrowersyjny profesor umiera niby na zawał, ale jak się okazuje w trakcie sekcji nic nie jest tym, na co początkowo wskazywały przesłanki. Autorka prezentuje dość nietypowy rodzaj zarażenia człowieka i to bynajmniej nie poprzez wirusy czy bakterie, z którymi członkowie laboratoriów uniwersyteckich mogą mieć kontakt na co dzień. Wkrótce okazuje się, że profesor nie jest jedyną ofiarą. Natomiast Anna, która w powieści jest niejako główną bohaterką, odkrywa kłamstwa rodziców dotyczące jej samej, co wywołuje agresję skierowaną praktycznie przeciw każdemu, kto próbuje się do niej zbliżyć.
Policjant Soren jest na tyle mało wyeksponowany w powieści, że wypada mało wiarygodnie jako osoba prowadząca dochodzenie. Jakby brakowało mu do tego wystarczających kompetencji. Większą aktywność przejmuje Anna. Być może z uwagi na sam fakt, że na jej temat wiemy najwięcej i cały czas obserwujemy ją prywatnie i na uczelni, podczas rozmów z policją, ale i z ludźmi z wydziału, żoną zmarłego, rodzicami, poznajemy jej myśli i wnioski jakie wyciąga na bieżąco. Również to, że to ona wyjawia nazwisko sprawcy Sorenowi nie świadczy dobrze o prowadzonych działaniach policyjnych.

Jest dla mnie niezrozumiałe dlaczego kolejne rozdziały przypisuje się bohaterom wypisując o nich wszystko, uwzględniając chronologie wydarzeń w ich życiorysie, posiłkując się nawet datami. Jest to zupełnie zbędne i nic szczególnego nie wnosi do krymi...

Faktycznie na poczatki troche się dłuzy,nudnawe teorie naukowe ale to chyba celowy zabieg....podnosi napiecie....a koniec bardzo nieoczekiwany.Polecam ;)