Polska to nie oni

„Autorka postawiła sobie za cel »odtworzenie obrazu Polski i Polaków, własnego [Żydów] miejsca w społeczności polskiej, nie tyle deklarowanego oficjalnie w trakcie politycznych polemik, ale odczuwanego subiektywnie«. Praca jest próbą odtworzenia pewnych, ukrytych treści, tego, czego czytelnik czasopism dowiadywał się z nich o patriotyzmie, Polakach, ojczyźnie. Rezultaty, jakie otrzymujemy, są niezwykle interesujące. Autorka nie tylko wprowadza do polskiego obiegu naukowego ogromną liczbę nowych informacji, ale przede wszystkim udało jej się pokazać, na ile społeczność żydowska w międzywojennej Polsce nie była – wbrew istniejącym do dziś licznym stereotypom – jednolita i na ile w obrębie tego samego środowiska (polskojęzycznych Żydów) funkcjonowała pewna schizofrenia myśli i ocen. Z badań wyłania się obraz społeczności uchwyconej w momencie metamorfozy, w chwili przekształcania się w naród na wskroś nowoczesny, kiedy stare definicje tożsamości przestają wystarczać, a nowe nie zostały jeszcze wypracowane i powszechnie zaakceptowane. Kim są właściwie Żydzi, kim są Polacy, czy Żydzi w ogóle mogą być Polakami? Takie pytania można wyczytać między wierszami cytowanych tekstów prasowych”.
Z recenzji dr Joanny Nalewajko-Kulikov