Poupelle z Miasta Kominów

,, Nie trać wiary do samego końca. Nawet jeśli ceną będzie samotność".

Kochani nie wiem jak opisać wam tą książkę. Po jej skończeniu, choć nie zawiera wiele treści, a jedynie niesamowite obrazki, jest mi bardzo smutno. Czuję się bardzo wzruszona i poruszona jednocześnie. To historia tak piękna, jak piękny jest nasz każdy dzień z ukochaną osobą. To opowieść o wygnaniu, poświęceniu i prawdziwej miłości, która trwa nawet po śmierci. To historia o przemijaniu i stawianiu się po stronie dobra. Troszkę wam ją streszczę: A więc pewnego pięknego i jednocześnie pochmurnego dnia kurier miał za zadanie przewieść prawdziwe serce. Podróżował między chmurami, bo tylko tam, powyżej nich było bezpiecznie. Jednak w pewnej chwili stało się coś niespodziewanego i jego serce upadło na stertę śmieci. Jako, że samo serce nie było w stanie dalej bić, z kawałków śmieci poskładało się w odrażającą dziwną postać. Cuchnęło rybami i poszarzałym potem. Ciężko było wytrzymać w jego towarzystwie, choć samo serce bardzo się cieszyło ze swojej prawie ludzkiej postaci. Miało na tyle szczęścia, że poskładało się w dzień halloween, więc nikt zbytnio się jego postawą nie przejmował. Jednak jak wszystko co dobre nie trwa wiecznie, tak i dzień pośród którego czuł się bezpiecznie przeminął. Nadszedł moment zdjęcia masek... Nasz potwór dostał imię Śmieciuch i poznał co oznacza bycie innym. Szare miejsca w których powinny znajdować się oczy bardzo się zaszkliły. Przykrości w jego kierunku nie było końca...

Jestem bardziej niż pewna, że z japońskimi książkami dla dzieci nie miałam wcześniej do czynienia. Postanowiłam jednak spróbować i sięgnąć po “Poupelle z Miasta Kominów”, ponieważ uwielbiam piękne i wyraźne ilustracje, a książki dziecięce mają w sobie coś takiego, że często łapią mnie za serce.

Czy tak było i w tym przypadku? Tak, chociaż nie będzie to raczej książka, do której będę często wracać. Jest króciutka - w sam raz do przeczytania przed snem. Ilustracje rzeczywiście zachwycają, są nowoczesne i bardzo szczegółowe - uwielbiam taki styl, więc mogłabym na nie patrzeć i patrzeć!

Sama treść również mnie zaciekawiła, chociaż niesie takie samo przesłanie jak większość książek dla dzieci: by nie oceniać po pozorach, bo liczy się serce, a nie wygląd. Nic odkrywczego, ale muszę przyznać, że mimo wszystko końcówka złapała mnie za serducho, a Śmieciucha bardzo polubiłam.

"Poupelle..." to bardzo ładnie wydana książka (jedyny minus - na kartkach widać każdy, najmniejszy nawet odcisk palca). Myślę, że najmłodszym również się spodoba - szczególnie, że tekstu jest w niej naprawdę niewiele, za to ilustracje są bardzo duże i mocno różne od tych, które zazwyczaj spotyka się w książkach dziecięcych.