Prawdziwi przyjaciele

Opowieść o inności. O jej samotności i przygnębieniu, jakie dosięga każdego, kto pozbawiony zostaje zrozumienia. I o tym jak wiele może zmienić osoba, która wyciągnie rękę. Która zrozumie i zaakceptuje.

Dennis nie używa słów. Jego szafa jest pełna czarno-białych ubrań, a twarz skrywa pod białym makijażem. Gdy inne dzieci wspinają się na drzewo, on udaje drzewo. Gdy się bawią, on czuje, jakby jedna z zbudowanych przez niego niewidzialnych ścian, naprawdę oddzielała go od reszty. A wszystko dlatego, że Dennis jest mimem i nikt nie potrafi się z nim zaprzyjaźnić. Jednak do czasu! Joy dostrzega w chłopcu znacznie więcej niż inni, a w dodatku udaje jej się jego inność polubić. To właśnie dzięki niej Dennis przestaje czuć się samotny, a inne dzieci również postanawiają dać mu szansę.

Proste i urocze. Oto co najlepiej oddaje książkę Saliny Yoon. Historia jest przeznaczona zdecydowanie dla młodszych dzieci i to one odczują jej przesłanie najmocniej, ale we mnie wzbudziła trochę ciepłych uczuć. Niby „Prawdziwy przyjaciel" to nic odkrywczego czy specjalnie dobrego (utwór jednowątkowy, który nie pogłębia problemów), a jednak ma w sobie sporo uroku. Co więcej trzeba?

Zgodzicie się ze stwierdzeniem, że bycie innym w tych czasach to poniekąd akt odwagi?
.
Dennis jest chłopcem, który w oryginalny sposób wyraża siebie. Nie rozmawia, nie opowiada, a zamiast słów używa wyłącznie gestów. Tak, po prostu jest mimem! Rówieśnicy nie zwracają na niego uwagi i nie rozumieją go, przez co Dennis czuje się bardzo samotny, jakby niewidzialny. Zasmucony tym stanem rzeczy, kopie wymyśloną piłkę, którą niespodziewanie łapie Joy. Dziewczynka odmienia życie chłopca, nawiązując z nim wyjątkową relację...
.
Urzekła mnie ta publikacja.
To prosta, ale jednocześnie piękna opowieść o prawdziwej przyjaźni. O więzi dwojga ludzi, w której nie potrzeba słów do wzajemnego zrozumienia, trwającej mimo wszystko i akceptującej indywidualizm. To także historia udowadniająca, że bycie sobą jest rzeczą ważną i wcale nie trzeba się zmieniać, by poczuć się zauważonym i na siłę pasującym do tłumu.

Treść dopełniają klimatyczne ilustracje w stylu retro, przywodzące na myśl kadry dawnych niemych filmów. Na niektórych obrazkach zauważyć można czerwoną przerywaną linię, ukazującą bujną wyobraźnię chłopca. Grafika bardzo przypadła mi do gustu szczególnie ta umieszczona w ramkach. Tekstu jest niewiele, tak naprawdę to obraz gra pierwsze skrzypce. Książka wydana została w poziomym formacie, czym zwraca na siebie uwagę potencjalnego czytelnika. I słusznie!

Ta pozycja bez wątpienia jest piękną i wartościową lekturą. Może warto więc wziąć przykład z...