Przeczucie

Fabuła "Przeczucia" jest zorganizowana w prosty sposób, poczynając od ofiar po komórkę przestępczą. Po wstępie, jaki funduje czytelnikowi Tetsuya Honda pomyślałam, że będzie się dziać, oto leży przede mną książka odmienna od niedawno przeczytanej "Sześć cztery" Hideo Yokoyamy. Tak, od razu odczułam, że Honda nie pozwoli sobie w treści na opisywanie stanów emocjonalnych bohaterów, że stawia na akcję. Jakże mylne było owo wrażenie pokazały już kolejne rozdziały. To, że książka jest lżejsza, nie nadano jej większej głębi psychologicznej, jeśli idzie o działania sprawcy, nie oznacza to jeszcze, iż nie będziemy świadkami rozmyślań policjantów. To przecież na nich opiera się konstrukcja powieści, co sprawia, że policyjne teamy są ważniejsze od ofiar.

To co mnie zaskoczyło w treści "Przeczucia" to sposób w jaki jesteśmy prowadzeni, krok po kroku, w opisie funkcjonowania mechanizmów w japońskiej policji. Zatem jeśli jest nawet mowa o przesłuchaniu, to będzie przypominane, kto komu podlega, albo czym się zajmuje, a treści które raz padły w trakcie rozmowy-wywiadu (trudniej mi to nazwać przesłuchaniem) ze świadkami są potem powtarzane na spotkaniu z przełożonym i robi się z tego rozwlekły, powtarzalny ciąg, mało przypominający dynamikę śledztwa.

Problem też w tym, że Tetsuya Honda zafundował polskiemu czytelnikowi fabułę przypominającą konstrukcją i stylem Zachodnie kryminały. Oczywiście trafimy tu na pewne japońskie wzorce kulturowe, czyli przede wszystkim zachowanie...