Przypadki nie istnieją

Książkę zamówiłam z czystej ciekawości na CzytamPierwszy, gdzie mając w zasięgu promocje i trochę wolnego czasu postanowiłam dać jej szanse. Jedyne co mam do powiedzenia, to fakt, że moja szansa nie została dobrze wykorzystana, patrząc na to ile razy odkładałam książkę na bok i musiałam choć na chwile od niej odpocząć. Autorka wiele razy się powtarzała z wydarzeniami jak i słowami w zdaniu, zdarzenia się nie kleiły, a czas nie znał tam miejsca, więc moja ocena nie wyniesie więcej jak dwa na dziesięć.
Myśląc teraz o książce nie przychodzą mi żadne pozytywne odczucia. "Przypadki nie istnieją" to pozycja, która przede wszystkim sprawia wrażenie pisanej na szybko. Gdy czytałam miałam wrażenie, że autorka wymyślała fabułę na bieżąco, a pomysły pochodzą z bardzo starych romansideł czy seriali dla nastolatek. W książce przede wszystkim przeszkadzały mi nagminnie powtarzające się słowa (które aż kuły w oczy) , a znów w połowie miałam wrażenie, że niektóre sytuacje miały już miejsce. Następna sprawa to brak wyjaśnień odnośnie upływu czasu. Człowiek tak poprawnie, dopiero po fakcie się dowiaduje, ile trwał związek Oli z Marcelem, czy po ile mieli lat. Bohaterowie, także mnie irytowali, zwłaszcza swoim tajemniczym pojawianiem czy znikaniem, a także rozwiązywaniem problemów. Główna bohaterka przyprawiała mnie o ból głowy, który był głównie spowodowany dziwnymi nastrojami, gubieniem w swoim świecie oraz ... spaniem. Gdzie by się coś nie działo, nasza Ola zawsze się zdrzemnęła. Wystar...

Ola jest niska, ma kilka kilogramów za dużo, chłopcy omijają ją łukiem. Aż tu pewnego dnia na wakacjach wpada na nią na deskorolce przystojny Marcel. Oboje wpadają sobie w oko, po pewnym czasie i kilku turbulencjach zaczynają się spotykać. Pewnego razu nad jeziorem Marcela zaatakował wytatuowany chłopak. Ktoś zadzwonił po policję. To był Mike, przyjaciel Oli z dzieciństwa, który od dawna ją kocha, ale ją zaślepia miłość do Marcela. Dziwna to miłość – pełna czułości, zazdrości, nieufności, wydawania rozkazów, decydowania za partnerkę, SMS-ów. Marcel skrywa tajemnicę. Ola boi się, że on ją skrzywdzi i zrani. Wie, ile ich dzieli, ale jest nim zafascynowana i zaabsorbowana.
Zniszczę cię, rozumiesz?! Zapamiętaj to sobie!!
Na początku jest dużo szczegółowych, szkolnych opisów wszystkich pomieszczeń. Zachowanie i słowa bohaterów wskazują na nastolatków w wieku 16-17 lat, żadne obliczenia mi nie pasowały, a prawdziwy wiek bohaterów był zaskoczeniem. Miłość z zaskoczenia rozumiem, lecz ciągłe spędzanie czasu w domu, wykonując te same czynności i raczenie się tymi samymi słowami, to już przesada, szczególnie gdy czytelnik dowie się, ile czasu trwa akcja! Coś się zaczyna dziać, gdy SMS-y od nieznajomej sieją w Oli niepokój i gdy na arenę wkracza Mike. Brak następstwa czasu. Niewiele wiadomo o codziennym życiu bohaterów. Ola ciągle jest głaskana po głowie jak mała dziewczynka! Niektóre wątki pourywane, a wątek „szpitalny” mało realny. Stale te same miejsca, czynności, słowa. Dia...

Bardzo przykro mi to pisać, ale "Przypadki nie istnieją" to najgorsza książka jaką w życiu czytałam. Pełno w niej rażących błędów (składniowych, stylistycznych, gramatycznych i językowych). Czytając ją miałam wrażenie, że została napisana przez ucznia szkoły podstawowej i to takiego ze sporymi brakami edukacyjnymi. Brak jej korekty, ale i konkretnego pomysłu na fabułę, na której zresztą przez ciągłe powtórzenia i liczne błędy nie mogłam się skupić. Główni bohaterzy niestety również nie wypadają zbyt dobrze. Ich zachowanie, słownictwo i sposób myślenia strasznie mnie męczyły. Miałam też spore problemy z określeniem ich wieku, żadne obliczenia mi nie pasowały, a kiedy już okazało się po ile mają lat przeżyłam szok. Podobnie zresztą było z czasem akcji - książka jest go praktycznie pozbawiona. Nie wiadomo co i kiedy się dzieje. Mamy wrażenie, że cała historia rozgrywa się wciągu zaledwie kilka tygodniu, a tu nagle okazuje się, że minął rok… Kiedy ja się pytam? Nie mówiąc już, że tam się praktycznie nic nie dzieje, albo raczej dzieje, ale ciągle to samo – te same słowa, te same miejsca, te same czynności, te same problemy, te same zapewnienia– jednym słowem ciągle ten sam schemat. Brak też jakiegokolwiek wyjaśnienia zaistniałych konfliktów, pojawiających się przeszkód czy wspomnianych problemów. Naiwność i ślepota głównej bohaterki poraża. Nie wspominając już, że takich wzorców nie powinno się przekazywać młodym czytelnikom.
Ciekawym zabiegiem, który mógł choć trochę poprawić...