Rodzina szlachecka w Polsce późnego średniowiecza

Szlachta polska – stan społeczny istniejący w Królestwie Polskim, Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz na ziemiach polskich, litewskich, łotewskich, białoruskich i ukraińskich w czasie zaborów do 1921 roku, kiedy prawnie został zniesiony na mocy konstytucji. Powstała z przekształcenia się stanu rycerskiego w szlachecki. Do końca XVIII wieku szlachta w Polsce cieszyła się licznymi przywilejami: wyłącznego prawa własności ziemskiej, wolności od uwięzienia przed wydaniem wyroku sądowego, wolności od podatków z ziem folwarcznych, wolności od ceł przywozowych za towary nabyte za granicą na własny użytek, prawa do nabywania po niskiej cenie soli, wyłączności do korzystania z praw publicznych, wyłączności na dostęp do godności świeckich i publicznych. W 1791 roku szlachty w Polsce było w stosunku do całej ludności około 8%, w krajach zachodnich współczynnik ten utrzymywał się na poziomie 2%.