Ewa Kolbuszowska opisuje kilka rodzajów romantycznego przeżywania natury. Opowiada o najważniejszych doświadczeniach - poznawczych, estetycznych i egzystencjonalnych - zachodzących w środku rozmaitych niebokręgów i otchłani błękitu. Wskazuje na przypisywane miejscom i pejzażom znaczenia lub wartości, analizuje style zachowań, rekonstruuje rekwizytornię teatru życia w przyrodniczej scenografii. Z wielu detali układa obraz romantycznej generacji, dla której rzeczywistość była tworzywem porównywalnym do literatury.